Ik heb al vele malen De Avond van de Filmmuziek concerten, het grootste concert ter ere van filmmuziek in Nederland, bijgewoond. Zoals in eerdere verslagen te lezen is, was ik weg van deze concerten toen ze nog in Het Concertgebouw plaatsvonden, maar ik werd minder enthousiast toen ze naar het enorme Ziggo Dome verhuisden. Hoewel de concerten op de nieuwe locatie veel mooie momenten kenden, lag de nadruk vooral op bekende stukken die ik al vaker had gehoord en op entertainmentwaarde. Er werden artiesten ingehuurd om liedjes uit films te zingen in plaats van de muziek te spelen die speciaal voor die films was geschreven. Wat ik ook minder leuk aan deze concerten vond, was dat ze de neiging hadden om jaar na jaar dezelfde stukken te herhalen. Vorig jaar mochten de organisatoren dat nog doen, omdat het spelen van de favorieten het hele idee was van die jubileumeditie. Met dat in gedachten was ik behoorlijk benieuwd naar wat ik dit jaar zou meemaken, want nadat het Metropole Orkest de kaart van ‘alle favorieten spelen’ al had gespeeld, zou het nu wel met iets anders moeten komen.
Na het spelen van het traditionele “Also sprach Zarathustra” konden we op het grote scherm een parodie op Back to the Future zien, waarin de twee presentatoren, Daan Schuurmans en Dominic Seldis, ons meenamen op een reis door de tijd waarin ze lieten zien uit welke films we muziek konden verwachten. Ik werd er best enthousiast van, want ik zag veel stukjes uit films die ik nog niet eerder bij deze concerten had gehoord. Toen de film was afgelopen, reden de presentatoren met de iconische DeLorean de zaal binnen en kondigden ze op het podium de muziek uit Back to the Future aan, die voor zover ik weet nog nooit eerder tijdens een concert van De Avond van de Filmmuziek is uitgevoerd.
Het volgende stuk was van Ennio Morricone, maar in plaats van de gebruikelijke muziek uit een van de westerns, werden we getrakteerd op zijn verbluffende thema uit The Untouchables. Na dit uitstekende stuk werden drie nummers uit televisieseries uitgevoerd: Downton Abbey, Succession en The White Lotus. Het laatste stuk was vooral amusant omdat sopraan Ella Taylor en het koor tijdens het zingen op hun mond klopten.
Voor dit concert keerde ook organiste Anna Lapwood terug, maar deze keer wel om een ander stuk te spelen. Ze begon met “Test Drive” uit How to Train Your Dragon op het orgel, waarna het orkest zijn eigen versie van dit schitterende stuk uitvoerde. In hun versie waren vooral een drumstel en elektrische gitaar prominent aanwezig, wat verrassend goed werkt bij dit stuk.
De daaropvolgende stukken zetten de trend voort om het publiek kennis te laten maken met nieuwe muziek. “Hymn to the Fallen” uit Saving Private Ryan is een iconisch stuk van John Williams, maar een dat ik zelden live heb gehoord. Het thema uit La vita è bella was prachtig en vormde een schril contrast met de gruwelen van de oorlog op het grote scherm. Met “I Could Use a Boost” uit The Wild Robot liet het orkest het publiek zien dat ze op de hoogte zijn van de laatste ontwikkelingen op het gebied van filmmuziek, want die film, met zijn geweldige soundtrack van Kris Bowers, kwam namelijk vorig jaar pas uit.
Voordat de eerste helft ten einde kwam met het Metropole Orkest dat het thema van Mission Impossible ten gehore bracht, konden we genieten van Nederlandse filmmuziek. Componist Sven Figee nam plaats achter de piano en samen met het orkest speelde hij een geweldige suite uit De Wilde Noordzee.
De tweede helft begon met een filmpje op het scherm waarin Daan Schuurmans als Superman te zien was, gevolgd door de beroemde Superman-mars, gespeeld door het orkest. Na adembenemende stukken uit Out of Africa en American Beauty kwam zanger Gary Jules het podium op om zijn spectaculaire versie van “Mad World” te zingen, dat in de film Donnie Darko gebruikt werd. Het is een lied dat ik heel goed ken uit mijn Streaming Soundtracks-tijd, en het was een voorrecht om het live te mogen horen.
Na de fantastische muziek van Elliot Goldenthal uit Heat was het tijd voor het eerste stuk van Hans Zimmer van de avond. In plaats van zijn bekende werken werden we verrast door het emotionele “Solomon” uit 12 Years a Slave, een film geregisseerd door Steve McQueen, die in Amsterdam woont en in het publiek zat.
Het volgende stuk was muziek uit een andere film met een Nederlandse connectie. We konden luisteren naar “Mommy’s Dollhouse” van Cristóbal Tapia de Veer uit de film Babygirl, geregisseerd door Halina Reijn, een mooie wals waarvoor Ella Taylor op het podium terugkeerde. Daarna kwam ook Anna Lapwood weer op het podium om haar indrukwekkende orgelversie van “Chevaliers de Sangreal” uit The Da Vinci Code ten gehore te brengen, samen met het orkest en het Nederlands Concertkoor, wat voor mij een van de hoogtepunten van de avond was. Ze wilde ook haar Interstellar-muziek nog een keer spelen, zodat ze de Ziggo Dome weer kon zien vullen met telefoonlampjes, zoals ze vorig jaar spontaan aan het publiek had gevraagd. Het was opnieuw een spektakel.
Nadat de Nederlandse reus Olivier Richters op het podium was gekomen om het verhaal te vertellen over hoe hij per ongeluk Harrison Ford in het gezicht heeft geslagen, en om naar de “Raiders March” te luisteren, gingen we richting de afsluiting van de avond. Als finale konden we luisteren naar Vajèn van den Bosch, die zowel in de Nederlandse als de Duitse versie van de Wicked-franchise heeft gezongen. Ze zong voor ons “No One Mourns the Wicked” en voerde als toegift “Defying Gravity” uit.
Toen het concert voorbij was en ik de zaal verliet, kon ik nog steeds niet helemaal bevatten wat ik had meegemaakt. Ik hoopte op enige verbetering na de laatste paar concerten, maar in plaats daarvan was ik totaal overdonderd door de kwaliteit van de muziek en de keuze van de stukken die ik nog niet eerder had gehoord, briljant uitgevoerd door het orkest, het koor en de artiesten. Ik vond het ook geweldig dat er meer Nederlandse connecties met filmmuziek werden gevierd, want we hebben wel degelijk Nederlanders die in de filmindustrie werken waar we trots op mogen zijn en die wat meer aandacht verdienen.
Toen ik in het buitenland concerten met filmmuziek met een groot budget bezocht, was ik altijd een beetje jaloers op hoe ze erin slaagden om een vermakelijke avond neer te zetten door allerlei interessante en minder bekende filmmuziek te spelen. Ik heb altijd gewild dat De Avond van de Filmmuziek ook zo zou zijn en na hun laatste concert is mijn wens eindelijk in vervulling gegaan. Het was een concert waar de organisatie erg trots op mag zijn, met een programma dat laat zien hoe divers en geweldig filmmuziek kan zijn, en ik hoop echt dat dit het begin is van nog veel meer van dit soort concerten.
Concertinformatie
Waar: Ziggo Dome – Amsterdam
Wanneer: 22 november 2025
Orkest: Metropole Orkest onder leiding van Jules Buckley
Koor: Nederlands Concertkoor
Artiesten: Ella Taylor, Sven Figee, Gary Jules, Vajèn van den Bosch en Anna Lapwood
Gasten: Steve McQueen en Olivier Richters
Presentatie: Daan Schuurmans en Dominic Seldis
Programma
- Richard Strauss – “Also Sprach Zarathustra”
- Alan Silvestri – Back to the Future
- Ennio Morricone – “The Strength of the Righteous (main title)” uit The Untouchables
- John Lunn – Suite uit Downton Abbey
- Nicholas Britell – “Main Title Theme” uit Succession
- Cristóbal Tapia de Veer – “Renaissance” uit The White Lotus
- “Test Drive” uit How to Train Your Dragon
- John Williams – “Hymn to the Fallen” uit Saving Private Ryan
- Nicola Piovani – La vita è bella
- Kris Bowers – “I Could Use a Boost” uit The Wild Robot
- Sven Figee – Suite uit De Wilde Noordzee
- Lalo Schifrin – Mission: Impossible
Pauze
- John Williams – March uit Superman
- John Barry – Out of Africa
- Alfred Newman – 20th Century Fox Fanfare
- Thomas Newman – American Beauty
- Roland Orzabal, Michael Andrews – “Mad World” uit Donnie Darko
- Elliot Goldenthal – “Of Separation” uit Heat
- Hans Zimmer – “Solomon” uit 12 Years a Slave
- Cristóbal Tapia de Veer – “Mommy’s Dollhouse” uit Babygirl
- Hans Zimmer – “Chevaliers de Sangreal” uit The Da Vinci Code
- Hans Zimmer – Suite uit Interstellar
- John Williams – “Raiders March” uit Raiders of the Lost Ark
- Stephen Schwartz – “No One Mourns the Wicked” uit Wicked
- Stephen Schwartz – “Defying Gravity” uit Wicked (toegift)
