Het laatste concert van deze editie van Fimucité was intrigerend: een concert volledig in het teken van Stephen King films. Toen ze deze aankondiging een paar maanden geleden maakten, wist ik niet wat ik hiervan moest verwachten. Daarentegen was ik wel heel benieuwd wat er op dit concert gespeeld zou worden. Maar voordat aan het officiële programma konden worden begonnen, waren wij eerst getuige van een kleine Fimucité prijsuitreiking:
- Beste song – Josué Vergara voor Sonrie
- Beste score voor een korte film: Nami Melumad voor Luninaries
- Beste score voor een documentaire: Mina Petric voor The Last Ice Hunters
- Beste score voor een speelfilm: Amano Manish voor Rebellious Flower
Helaas was alleen Josué Vergara aanwezig om zijn prijs in ontvangst te nemen. Toen hij het podium had verlaten kon het officiële programma van start gaan.
De gastvrouwen waren bekenden voor mij, het waren namelijk Ana Molowny van Fimucité zelf en Magdalena Miska-Jackowska, die al jaren gastvrouw is voor het filmmuziekfestival in de Poolse stad Krakau. Tussen elk Stephen King werk werd er een passage uit het bijbehorende boek getoond op het scherm door een typemachine na te doen. De tekst was in het Engels met een Spaanse voice-over, dus hierdoor voor mij prima te volgen. Het orkest werd volgens traditie gedirigeerd door de directeur van het festival, Diego Navarro.
Het eerste werk op het programma was een suite uit Children of the Corn II en Children of the Corn III. De muziek voor deze films is gecomponeerd door Daniel Licht, die helaas dit jaar is overleden. De suite begon met een sterk deel dat gedaan werd met eng gezang door een jong vrouwenkoor, wat hierna overging in wat meer rustgevende melodieën in het orkest. Na het gebruikelijke typemachine stukje op het grote scherm, konden we luisteren naar The Dark Half, gecomponeerd door Christopher Young, wat met allerlei enge geluiden en melodieën begon. Dit werk had ook een tweede deel waar het koor een mooie hoofdrol in had. Carrie, wat hierna werd gespeeld, begon met schitterend vioolspel. Dit ging over in enge geluiden, maar de melodielijnen in de violen bleven. Deze suite was van precies de juiste lengte, met muziek die mij onbekend was. Hierna was Salem’s Lot aan de beurt, die iets korter was, maar zeker niet minder interessant.
Componist Richard Bellis was aanwezig in het publiek, een goede reden om zijn muziek uit het originele IT te spelen. Het begin ervan was heel melodisch, ik vond de korte wals in het midden te gek, dat erna overging in een gedeelte met meer spanning. Het einde was vervolgens weer melodisch met geweldige schreeuwende hoorns. Toen het werk klaar was moest Bellis even staan om het applaus in ontvangst te nemen. Het volgende werk op het programma was Cujo, wat heel melodisch klonk, wat je niet echt zou verwachten van een film waar spanning centraal staat. Hierna was het de beurt aan één van mijn favorieten van de avond, namelijk “The Host of Seraphim” geschreven door de groep Dead Can Dance. Ik vind dit lied echt geweldig, maar ik weet ook dat de zangeres van de groep, Lisa Gerrard met haar betoverende stem, heel moeilijk is om te evenaren. Deze eer was aan Cristina Ramos, die ook tijdens het concert van de dag ervoor mocht zingen. Het is met geen pen te beschrijven wat zij voor elkaar kreeg, het was gewoon perfect: ik had kippenvel over mijn hele lichaam. Voor het laatste werk van de eerste helft was het orkest gesynchroniseerd met de beelden op het scherm en het was “The Elevator Shaft” uit Nightmares & Dreamscapes: Battleground. De beelden samen met de muziek en de geluidseffecten die het orkest produceerde, zorgden voor een gespannen ervaring.
De tweede helft van het concert begon serieus. De helaas overleden Daniel Licht kreeg postuum een oeuvreprijs. Allereerst vertelde Diego Navarro over zijn eigen ervaringen met Licht aan het publiek. Hierna was er op het scherm te zien hoe Cliff Martinez, een vriend van Licht, zijn weduwe de prijs gaf. Toen de uitreiking voorbij was, werd Lichts muziek uit Thinner gespeeld: een suite met een ongemakkelijk begin, dat overging in een deel met een raar tokkelinstrument tesamen met een wonderschone vioolsolo. Het klonk geweldig, ik kon invloeden die in Dexter zijn gebruikt er zeker in horen. Hierna konden wij luisteren naar “Opening Titles” uit The Dead Zone. Het was best interessant om Michael Kamens versie van horrormuziek te horen, die zeer melodisch was. Het volgende stuk was Secret Window, wat zeer melodisch en repetitief klonk, zoals we konden verwachten van muziek geschreven door Philip Glass.
Het stuk Misery begon heel rustig en sereen, maar er kwam telkens meer spanning bij tijdens de voortgang van het stuk. Hierna was het tijd voor één van de bekendste Stephen King films: The Shining. Het begon met veel bravoure in de trombones en tuba. Er waren ook golvende geluiden te horen achter in het orkest en richting het einde waren enge geluidseffecten te horen inclusief de beroemde “Come play with us” quote. Het werk paste perfect in het thema van het concert. We hadden al muziek gehoord uit de originele IT, dus was het tijd voor muziek uit de recente remake, geschreven door Ben Wallfisch. Het “La la la” liedje dat het vrouwenkoor zong, klonk heel lief, maar ook erg enerverend. Het stuk ging over in een sneller deel waarin Navarro alles gaf om zijn furie over te brengen naar het orkest. Toen het klaar was kon “bravo!” uit het publiek gehoord worden. Maar het was nog niet afgelopen, want er kwam nog een deel achteraan: een mooie melodisch stuk met een hoofdrol voor de piano. Muziek van Elliot Goldenthal uit Pet Sematary was het volgende op het programma, waar we konden luisteren naar het koor dat angstig aan het zingen was. Met dit werk werd het horrordeel van de avond afgesloten.
In het laatste deel van het concert lag de focus op de dramafilms, wat resulteerde in meer melodische muziek, beginnende met muziek uit Heart of Atlantis. Het werk erna was weer iets heel anders: het was tijd voor een liedje, en wel “Main Theme / Stand by Me” uit Stand by Me, gezongen door Fran León met ondersteuning van orkest, koor, en gitaren. Er zijn ook twee dramafilms van Stephen King verschenen met geweldige filmmuziek geschreven door Thomas Newman, namelijk The Green Mile en The Shawshank Redemption. Beide werken waren erg melodisch en geweldig om aan te horen. De strijkers waren geweldig in het eerste werk, maar ook complimenten voor de hobo en de hoorns in het tweede werk. Met deze lieflijke klanken kwam het officiële programma tot een einde, niet echt iets om een spectaculaire avond mee af te sluiten. Gelukkig was Cristina Ramos, met haar fantastische stem, nog wel te porren om nog even uit haar dak te gaan op AC/DCs “Who Made Who” uit de film Maximum Overdrive.
Zoals ik al aan het begin van dit verslag schreef, had ik geen idee wat ik moest verwachten van dit concert en ik was dan ook enorm verrast. De muziek was voor mij nieuw, maar daardoor ook erg verfrissend. Ook de afwisseling tussen angstig en melodisch was erg goed, met geweldige liederen er tussen in. Ik vond de selectie van de stukken goed uitgezocht. Veel van deze waren wereldpremières die speciaal voor de Fimucitéconcerten geschreven waren. Daarom bij deze ook complimenten voor arrangeurs zoals Carlos G. Herrera, Thomas Bryla en Nikiforos Chrysoloras voor hun aandeel in beide concerten. Over het algemeen was dit concert zeer vermakelijk, met veel muziek die ik verder moet onderzoeken. Ik kan niet wachten op de twaalfde editie van dit festival. Tenerife, tot volgend jaar.
(Foto’s door Aaron s. Ramos / Fimucité)
Concertinformatie
Waar en wanneer: Santa Cruz de Tenerife op 30 september 2017, tijdens Fimucité
Orkest en koor: Orquesta Sinfónica de Tenerife en Children’s Choir of the Professional Conservatory of Music of Santa Cruz de Tenerife onder leiding van Diego Navarro
Zangers: Cristina Ramos and Fran León
Gast: Richard Bellis
Program
- Daniel Licht – Suite uit Children of the Corn II & III
- Christopher Young – Suite uit The Dark Half
- Pino Donaggio – Suite uit Carrie
- Harry Sukman – “So Long Danny” uit Salem’s Lot
- Richard Bellis – Suite uit IT
- Charles Bernstein – Suite uit Cujo
- Dead Can Dance – “The Host of Seraphim” uit The Mist
- Zangeres: Cristina Ramos
- Jeff Beal – “The Elevator Shaft” uit Nightmares & Dreamscapes: Battleground
Pauze
- Daniel Licht – Suite uit Thinner
- Michael Kamen – “Opening Titles” uit The Dead Zone
- Philip Glass – “Main Titles” uit Secret Window
- Marc Shaiman – Suite uit Misery
- Wendy Carlos / Krysztof Penderecki – Suite uit The Shining
- Benjamin Wallfisch – Suite uit IT
- Elliot Goldenthal – “The Pet Sematary” uit Pet Sematary
- Mychael Danna Suite uit Hearts in Atlantis
- Jack Nietzsche / Ben E. King – “Main Theme / Stand by Me” uit Stand by Me
- Zanger: Fran León
- Thomas Newman – “The Green Mile” uit The Green Mile
- Thomas Newman – “So Was Red / End Titles” uit The Shawshank Redemption
- AC/DC – “Who Made Who” uit Maximum Overdrive (toegift)
- Zangeres: Cristina Ramos
