Ik heb onlangs bekeken welke films ik vorig jaar in de bioscoop heb gezien, en bijna allemaal waren ze een vervolg op een al bestaande populaire film. Het is een trend waar ik niet van houd en ik begin genoeg te krijgen van steeds maar weer dezelfde werelden te zien. Eigenlijk zou ik graag weer eens iets unieks en nieuws willen meemaken. Onlangs vertelde ik een vriend, die niet zo vaak naar de bioscoop gaat, deze gedachtes en hij reageerde daarop door te zeggen dat er zoveel mooie verhalen kunnen worden verteld omdat er zoveel mooie boeken geschreven zijn. Ik vond dat een geweldig antwoord en het was ook een wonderlijk toeval dat ik een paar dagen later in de bioscoop zat om Mickey 17 te zien, een film gebaseerd op een boek. Mickey 17 is geregisseerd door de Zuid-Koreaanse regisseur Bong Joon Ho, die behoorlijk succesvol is en in 2020 een Oscar won voor Parasite.
Wat ik zo goed aan Zuid-Koreaanse media vind, is dat ze een uniek verhaal kunnen brengen met een zeer duistere ondertoon. Parasite en Mickey 17 zijn beide uitstekende voorbeelden hiervan, maar ook de zeer succesvolle Netflix-serie Squid Game past uitstekend in die categorie. Wat deze drie ook gemeen hebben is dat de muziek is gecomponeerd door Jung Jae-Il, die deze duistere komische elementen heel goed weet te vertalen in de filmmuziek.
In de muziek voor Mickey 17, dat het verhaal vertelt van Mickey, wiens taak het is om te sterven en de volgende dag opnieuw te worden afgedrukt met alle herinneringen nog intact, hoor je veel melancholische melodieën. Vooral de walsen, die je kunt beluisteren in “Bon Appetit”, “Nasha” en “Ulsan”, zijn geweldig om de bizarheid van de gebeurtenissen te benadrukken. Veel van deze nummers worden gespeeld door een handvol instrumenten, of soms door slechts één instrument zoals de piano in “Umma”. Het was een geweldige toevoeging aan de scènes om deze nummers in de film te horen en voegde een extra laag van absurditeit toe. Het laat ook zien dat je vaak niet veel middelen nodig hebt om indrukwekkende muziek te maken. Wat ik zo mooi vind aan deze eenvoud is hoe dat contrasteert met wat ik van vanaf het nummer “Mayhem” tot aan het einde van het album toe hoor, omdat in dat nummer het volledige London Symphony Orchestra zijn opwachting maakt, samen met de London Voices. Je hoort hun uitstekende spel aan het begin en het einde van het nummer, met een heerlijk klezmer-achtig stuk daar tussenin. Andere mooie orkestrale voorbeelden zijn “Corridor of Love”, waarin het orkest meedoet aan nog een uitstekende wals en “Set Off”, waarin het koper mag schitteren.
Ik heb van elk moment van Mickey 17 genoten in de bioscoop. Na alle vervolgen en nostalgische films die ik de afgelopen jaren heb gezien, was het heel verfrissend om een niet-mainstream film te hebben gezien en de muziek droeg zeker bij aan de sfeer van dit unieke maar duistere verhaal. Ik hoop dat deze succesvolle films en televisieseries met Koreaanse invloeden iets teweeg zullen brengen in de filmindustrie. Ik zou graag weer meer interessante nieuwe verhalen in de bioscoop willen zien, bij voorkeur begeleid door geweldige scores zoals Jung Jae-Il voor Mickey 17 schreef. Zoals die vriend van mij al zei, zijn er fantastische boeken die als inspiratie kunnen dienen.
Luisteren of kopen
- Koop deze soundtrack op Amazon of Apple Music
- Luister naar deze soundtrack op Spotify
Lijst van de nummers
De hoogtepunten zijn vetgedrukt
- Bon Appetit (2:31)
- Immigrant (2:41)
- Frog (1:38)
- Nasha (5:26)
- Vaccine (1:38)
- Multiple (2:29)
- Barnes (2:12)
- Calm Before the Storm (0:43)
- Umma (2:58)
- Ulsang (1:06)
- Attention (1:56)
- Arrival (1:58)
- Nasha Is Amazing I (1:01)
- Bon Appetit with Strings (1:07)
- Mayhem (3:47)
- Corridor of Love (3:13)
- Why Kill Luco? (1:41)
- Set Off (2:59)
- Chaos (3:54)
- Nasha Is Amazing II (3:16)
- Rejoice in the Lord (1:00)
Duur: 49 minuten
WaterTower Music (2025)
