Met betrekking tot spoilers: Ik heb details over het verhaal in deze recensie vermeden, maar ik moet het wel over wat algemenere concepten hebben, die je misschien niet wilt weten.
In de afgelopen twintig jaar zijn er veel verschillende Marvel superheldenfilms uitgekomen: diverse films voor verschillende helden en de meest spraakmakende superhelden hebben ook meerdere vervolgfilms gekregen. Voor een aantal van deze vervolgen zijn andere componisten componisten ingehuurd en die hebben uiteraard hun eigen thema’s gecreëerd. Van sommige superhelden bestaan zelfs verschillende versies, met andere verhalen en acteurs, zoals het geval is voor de Spider-Man films. Ik heb goede herinneringen aan Spider-Man (2002), met fantastische filmmuziek geschreven door Danny Elfman. Hij schreef ook de muziek voor het vervolg Spider-Man 2 (2004). De twee films maakten deel uit van een trilogie en het is ook een perfect voorbeeld van een vervolg dat muziek van een andere componist kreeg: de muziek voor Spider-Man 3 (2007) werd gecomponeerd door Christopher Young. In 2012 vond er een reboot plaats in de vorm van The Amazing Spider-Man (2012), met muziek geschreven door James Horner. Horner keerde eveneens niet terug naar de franchise voor The Amazing Spider-Man 2 (2014), want die opdracht werd aan Hans Zimmer en ‘The Magnificent Six’ gegeven.
Met de introductie van het Marvel Cinematic Universe begon men weer opnieuw, te beginnen met Spider-Man: Homecoming (2017). Na het vervolg Spider-Man: Far From Home (2019) zijn we nu aangekomen bij de meest recente Spider-Man film in de franchise: Spider-Man: No Way Home. Voor de laatste drie films is er geen componistenwissel geweest met Michael Giacchino die de muziek voor alle drie heeft geschreven.. Je vraagt je misschien af waarom ik al deze weetjes over deze Spider-Man films vermeld en de reden daarvoor is dat het nodig is. Anders kan ik je niet in deze recensie vertellen hoe fantastisch de score voor No Way Home is.
Eerst wil ik het over de thema’s hebben die Giacchino voor deze film heeft gecreëerd. We kunnen natuurlijk genieten van thema’s die Giacchino voor de twee voorgaande films heeft geschreven. Het hoofdthema voor Spider-Man is erg luchtig, perfect voor het verhaal over de superheld die nog een tiener is en avonturen beleeft met zijn klasgenoten. Het thema is voor het eerst te horen in “Damage Control”, waarin ook het Mysterio-thema uit Far From Home terug te vinden is. Het thema voor MJ maakt ook zijn opwachting. Voor zover ik kan nagaan keert het slechts éénmaal terug in het nummer “Being a Spider Bites”.
In de eerste helft van het album heeft het merendeel van de muziek dezelfde luchthartigheid als zijn twee voorgangers, door de reeds bekende thema’s in de muziek te integreren met andere thema’s die ik later in deze recensie zal bespreken. De stemming wordt in het tweede deel veel somberder, emotioneler en wanhopiger, zoals te horen is in “Exit Through the Lobby”, waarin Giacchino het belangrijkste thema introduceert. De bloedmooie melodie, die eerst op een piano wordt gespeeld voordat het orkest meedoet, geeft de gevolgen en de verantwoordelijkheden weer van het zijn van een held en dat de tijd van de middelbare school nu echt voorbij is. Vanaf dit moment is dat verantwoordelijkheidsthema nog een paar keer te horen. In “A Doom With a View” bijvoorbeeld gaat het thema op briljante wijze over in een emotionele cellosolo van het hoofdthema. In “Forget Me Knots” krijgt het thema de volledige orkest- en koorbehandeling als een schitterende finale, waarin het met het hoofdthema samensmelt om de nieuwe en meer volwassen Spider-Man te representeren.
Ik heb erop gezinspeeld dat er meer thema’s zijn, wat niet verwonderlijk is aangezien het Marvel Cinematic Universe vrij groot is met vele andere personages en verhalen. Sommige van deze concepten hebben hun weg naar No Way Home gevonden en een van de personages is de held Doctor Strange. Aangezien Giacchino ook de score voor de Doctor Strange film heeft verzorgd, is het thema van Doctor Strange op sommige plaatsen in de muziek te horen. Een van mijn hoogtepunten is de afwisselingen tussen de thema’s van Doctor Strange en Spider-Man in “Sling vs Bling”.
Terwijl ik dit schrijf, komt de nieuwe Doctor Strange film bijna uit, met muziek geschreven door Danny Elfman en dus niet Giacchino. Ik ben heel benieuwd wat voor muziek Elfman heeft geschreven en of hij enkele van Giacchino’s thema’s heeft opgenomen. Wat ik wel weet is dat het voor No Way Home het andersom wel is gebeurd. Als je de trailer van No Way Home hebt gezien, moet je op de hoogte zijn van de introductie van het Multiversum, dat een belangrijk concept is in de Spider-Man verhalen. Het idee achter het Multiversum is dat er vele alternatieve realiteiten zijn met verschillende spider-helden en schurken. Voor het Marvel Cinematic Universe hebben ze dit concept gebruikt om de oudere Spider-Man films, die ik in mijn inleiding noemde, met No Way Home te verbinden en dit geldt ook voor hun muziek.
De meeste ‘uitheemse’ thema’s komen van Danny Elfman. In “Otto Trouble” hoor je het Octavius-thema uit Spider-Man 2 geïntegreerd in Giacchino’s thematische ideeën. Ook het Goblin-thema uit Spider-Man is in de muziek terug te vinden. Je kunt het bijvoorbeeld in “Strange Bedfellows” horen. Ook andere thema’s van schurken zijn in de film te horen, maar ze staan niet op het album. Zimmer’s Electro thema was zeer herkenbaar en ik denk dat ik ook Christopher Young’s Sandman thema heb gehoord. Naast schurkenthema’s zijn er ook hints naar andere Spider-Man thema’s. In “Shield of Pain” vind je niet alleen het prachtige thema uit James Horner’s The Amazing Spider-Man terug, maar ook Elfman’s Responsibility thema uit Spider-Man is aanwezig. Het gebruik van al deze thema’s is perfect voor de scènes in de film en getuigt van respect voor de muziek van de andere componisten. Als je een fan bent van de andere Spider-Man soundtracks, zat je waarschijnlijk net als ik als een gek te grijnzen tijdens het kijken van de film.
De muziek voor No Way Home is van begin tot eind geweldig. Niet alleen zijn alle herbruikte thema’s – van Giacchino zelf en van anderen – perfect in de muziek geïntegreerd, ook de overgang van een middelbare scholier naar een volwassene met veel emotionele bagage is heel duidelijk te horen. Als je nieuwsgierig bent naar deze soundtrack en een korte introductie wilt, Giacchino maakt altijd een suite van veel van de thema’s en op dit album is dat het nummer “Arachnoverture”. Als je je afvraagt of de suite goed is: hij heeft net de IFMCA Award voor Beste Muzikale Compositie gewonnen, wat de kwaliteit van de rest van de soundtrack perfect weerspiegelt.
Luisteren of kopen
- Koop deze soundtrack digitaal op Amazon.com of Apple Music
- Luister naar deze soundtrack op Spotify
Lijst van de nummers
De hoogtepunten zijn vetgedrukt (met uitzondering van de liedjes).
- Intro to Fake News (1:11)
- World’s Worst Friendly Neighbor (0:51)
- Damage Control (2:17)
- Being a Spider Bites (1:05)
- Gone in a Flash (1:52)
- All Spell Breaks Loose (3:25)
- Otto Trouble (4:19)
- Ghost Fighter in the Sky / Beach Blanket Bro Down (2:47)
- Strange Bedfellows (1:45)
- Sling vs Bling (5:00)
- Octo Gone (3:34)
- No Good Deed (5:00)
- Exit Through the Lobby (4:15)
- A Doom With a View (2:00)
- Spider Baiting (1:35)
- Liberty Parlance (1:28)
- Monster Smash (1:21)
- Arc Reactor (2:57)
- Shield of Pain (4:51)
- Goblin His Inner Demons (3:54)
- Forget Me Knots (6:49)
- Peter Parker Picked a Perilously Precarious Profession (1:31)
- Arachnoverture (10:06)
Duur: 1 uur en 14 minuten
Sony Classical (2021)
