Read the article in English.

Om de een of andere reden blijf ik tijdens Pasen in Duitsland terechtkomen voor filmmuziekconcerten. Twee jaar geleden was ik in Brandenburg an der Havel voor een helden en schurken concert en vorig jaar zag ik Star Wars: A New Hope met een live orkest in München. Dit jaar hield ik de traditie in ere door terug te keren naar Brandenburg voor nog een “Hollywood an der Havel” concert en – als extraatje – reisde ik een stukje verder naar Berlijn voor “Oscars der Filmmusik”.

Hollywood an der Havel

Twee jaar geleden heb ik een concert met dezelfde naam bijgewoond, wat toen “Helden en Schurken” als thema had. Zoals ik destijds in mijn verslag over dat concert heb aangegeven, was ik behoorlijk verrast door het optreden van de Brandenburger Symphoniker en ik hoopte op weer een geweldig concert.

Voor elk “Hollywood an der Havel” concert kiest de organisatie een thema. Dit jaar was het thema ‘water’ en blijkbaar kunnen veel filmmuziekstukken met dit thema worden uitgevoerd. Jaws is natuurlijk een logische keuze en naast het beroemde twee-noten thema speelde het orkest, onder leiding van Hannes Ferrand, ook het minder bekende “Out to Sea & The Shark Cage Fugue”, wat voor mij een aangename nieuwe ontdekking was. Uit Titanic hadden ze ook enkele interessante muziekstukken gekozen. Eerst konden we luisteren naar “Rose”, waar de solo door de fagottist werd gespeeld op een speciale fluit. Hoewel zijn spel niet perfect was, waardeerde ik zijn inzet enorm. Het orkest heeft ook “Hard to Starboard” briljant gespeeld, wat, zoals ik in eerdere verslagen al heb gezegd, een erg lastig stuk is om te spelen qua timing. Naast de suite uit Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl speelden ze ook het fantastische “The Kraken” uit Pirates of the Caribbean: A Dead Man’s Chest, waarbij ik erachter kwam dat een breed klinkend kerkorgelgeluid uit een klein keyboard kan komen.

Andere stukken op het programma bestonden voornamelijk uit muziek origineel geschreven voor films. Sommige waren bekende stukken, zoals muziek uit The Mission, “Moon River” uit Breakfast at Tiffany’s en een suite uit Das Boot. Het laatste begon met een geluidsband met duikbootklanken die in de loop van het stuk op een slimme manier vervaagden. Andere filmmuziekstukken kwamen mij niet zo bekend voor. Één daarvan was het prachtige, door George Fenton gecomponeerde, “Sardine Run” uit Blue Planet, naast een suite uit de klassieker The Ghost and Mrs. Muir, met muziek van Bernard Herrmann. Ook speelden ze “Living Waters” van Philip Glass uit Anima Mundi, wat een vrij gedurfde zet was, aangezien Glass met zijn minimalistische muziek geen eenvoudige componist is om naar te luisteren.

De laatste stukken die vermeld dienen te worden zijn de klassieke stukken die in films zijn gebruikt. Het orkest opende het concert met “Prelude” uit Das Rheingold, dat een opbouw heeft van eenvoudige lijnen naar een meer complexe finale met meer melodieën en patronen. Het stuk is geschreven door Richard Wagner en is gebruikt in de film The New World. De andere stukken waren  “The Sorcerer’s Apprentice” van Paul Dukas, dat gebruikt werd in Disney’s Fantasia en “Fantasia on a Theme by Thomas Tallis”, dat te horen is in Master and Commander: The Far Side of the World. Deze klassieke werken waren een uitstekende aanvulling voor dit concert.

Aangezien ik eerder een “Hollywood an der Havel”-concert had bijgewoond, wist ik wat ik ervan kon verwachten. Ik vind dat het orkest uitstekend werk heeft geleverd met het uitvoeren van muziek geschreven voor – of gebruikt in – speelfilms. Ook de terugkeer van gastheer Manfred Callsen was een genoegen. Je kon zien dat hij een vakman is in het gastheer-zijn van een concert en het was ook een goede manier om mijn Duits op te frissen. Hij was informatief maar tegelijkertijd ook vermakelijk. Het laatste wat ik graag wil vermelden is dat ze dit jaar ook een programmaboekje hadden voor slechts 50 cent, met alle informatie die je nodig hebt voor dit concert. Het ontbreken daarvan was twee jaar geleden een kleine aanmerking in mijn verslag, maar ik was blij om deze dit jaar in groten getale in het publiek te zien.

Oscars der Filmmusik

Toen ik de kaartjes voor het concert in Berlijn aan het kopen was, zag ik een plattegrond van een grote zaal met veel zitplaatsen. Met dit beeld in mijn hoofd verwachtte ik een grote productie met licht en een scherm achter het podium, maar toen ik de zaal binnenkwam, zag ik op het podium alleen de stoelen en muziekstandaards voor de orkestleden. De zaal was bedoeld voor grote producties, maar is eigenlijk meer een groot theater dan een grote concerthal.

Het programma, uitgevoerd door de Berliner Philharmoniker en onder leiding van Scott Lawton, bestond uit een mengeling van allerlei soorten filmmuziek met een knipoog naar de Academy Awards. Soms had de muziek zelf een Oscar gewonnen, andere keren was het de film die de prijs had gewonnen en tot slot waren er stukken die een Oscar hadden moeten winnen, maar dat niet hadden gedaan. Het resultaat van dit thema was een zeer gevarieerd programma met allerlei soorten muziek uit films over een lange periode. Dit weekend konden we van naar oude klassiekers zoals “Moon River” uit Breakfast at Tiffany’s voor de tweede keer op een concert luisteren, maar ook naar Exodus van Ernest Gold en Max Steiner’s Casablanca. Van de golden age in filmmuziek ging de muziek helemaal door naar “Planetarium” uit La La Land, dat vorig jaar de Oscar voor beste film won.

Zoals verwacht konden we enkele stukken beluisteren die ik vrij vaak heb gehoord, zoals muziek uit The Da Vinci Code, Gladiator, Jurassic Park en Jaws. Er was ook heel wat muziek die ik al eerder had gehoord, maar die ik nog niet zo vaak live had meegemaakt. Voorbeelden van dit soort stukken zijn de muziek uit Lord of the Rings: Fellowship of the Ring, wat best verrassend is, omdat de muziek heel populair is, een instrumentale suite uit Fiddler on the Roof en een schitterende versie van het thema uit Love Story, geschreven door Francis Lai.

Dit concert had geen aparte gastheer om alle stukken te introduceren. Dat werd door Scott Lawton zelf gedaan, die een microfoon onder zijn muziekstandaard had. Hij kon interessante verhalen vertellen over de muziek en de film die ze zouden gaan spelen, wat resulteerde in nogmaals een vermakelijke, informatieve en muzikale avond.

Na afloop van het concert verliet ik blij de zaal. Ik was getuige geweest van een concert dat over muziek ging die voor de film geschreven was, zonder extra gedoe. Het orkest heeft goed werk verricht en aangezien de muziek geen versterking nodig had in deze zaal, was de muziek prachtig om naar te luisteren. Al met al een geweldige avond en ik zou graag in de toekomst nog eens zo’n concert willen bezoeken.

Conclusie

Er waren veel overeenkomsten tussen beide concerten en de grootste was hun eenvoud: er was alleen een orkest aanwezig en niets anders. We konden de klanken van de instrumenten horen zonder enige andere afleiding op het podium. Een enkele spreker die wat aanvullende informatie geeft is een geweldige manier om een extra laagje entertainment toe te voegen terwijl de muzikanten zich voorbereiden op het volgende werk. Beide concerten gebruikten populaire filmmuziek en in het geval van het Brandenburgse concert ook klassieke stukken, om het publiek te verleiden tot concerten waar het kennis kan maken met allerlei andere fantastische stukken uit dit muziekgenre. Blijkbaar werkt dit in Duitsland, want beide concerten waren uitverkocht. Het maakt me ook een beetje verdrietig, want ik zie dit soort concerten in Nederland zelden en als ze al georganiseerd worden, hebben ze altijd moeite om hun kaartjes te verkopen. Ik wou dat ik daar een antwoord op had. Ik hoop dat dit verslag een beetje zal helpen om meer mensen te interesseren voor dit soort concerten. Ook al ben je geen groot liefhebber van filmmuziek, het is nog steeds een leuke avond met prachtige muziek.