De Japanse componist Joe Hisaishi is iemand die niet vaak buiten Japan komt, maar de afgelopen jaren heb ik veel aankondigingen gezien voor zijn concerten in de VS en Europa. Als groot fan van zijn muziek, heb ik zijn concerten in Praag en Parijs al eens bijgewoond. Vele maanden geleden werd er een nieuw concert met hem aangekondigd in Parijs als onderdeel van een Japans festival. Naast zijn twee concerten op zaterdag en zondag als de belangrijkste evenementen, konden de deelnemers van dit festival ook genieten van andere concerten, masterclasses en voorstellingen over Japan. Toen de tickets in de verkoop gingen, bezocht ik gelijk de website waar ik in een virtuele rij moest wachten om de kaartjes te kopen: ik was blijkbaar niet de enige die geïnteresseerd was in deze concerten. Gelukkig heb ik kaartjes kunnen kopen voor het zaterdagconcert. Beide concerten waren daarna binnen 20 minuten uitverkocht.
Toen ik op de dag van het concert naar de zaal liep, was ik behoorlijk onder de indruk van het gebouw zelf. Van buitenaf was de architectuur van het gebouw zeer indrukwekkend. Toen ik de concertzaal zelf binnenliep, merkte ik hoe groot het was en hoeveel mensen het kon huisvesten. Ik zag ook veel overeenkomsten met het Elbphilharmonie-gebouw in Hamburg: een locatie die wordt geprezen vanwege zijn formaat en zijn akoestiek. Ik had een goede plek vlakbij het plafond van de zaal met een geweldig uitzicht op het podium.
Het programma was van tevoren aangekondigd, dus ik wist dat dit concert niet volledig uit filmmuziek zou bestaan. De eerste helft bestond uit een vijfdelige symfonie The East Land Symphony, die Hisaishi heeft geschreven. Voor het derde en vijfde deel liep de sopraan Ai Ichihara het podium op om te zingen. De muziek van de symfonie was zeer goed doordacht. Melodieën waren niet erg aanwezig in het stuk; het was echt een verhaal wat verteld werd met patronen en ritmes. De muzikanten deden hun uiterste best om hun deel te spelen en het resulteerde in een verbluffende prestatie. Ik moet echter toegeven dat de muziek niet echt mijn ding was. Ik ben een grote fan van Hisaishi’s prachtige melodieën en deze symfonie heeft die niet echt. Het enige deel dat ik leuk vond aan de symfonie was het laatste deel “The Prayer”, waar Ichihara zacht zong over een delicaat muzikaal patroon van de strijkers.
In de tweede helft werd het voor mij interessanter. Het begon met drie stukken voor piano en strijkers met muziek uit films geregisseerd door Takeshi Kitano. Deze stukken waren: Summer, HANA-BI en Kid’s Return. Ik heb ze eerder gehoord en ze zijn absoluut een genot om naar te luisteren. Daarnaast was het ook erg interessant om te zien hoe Hisaishi, met zijn piano in het midden van de strijkers, het ensemble leidde terwijl hij zijn eigen partij speelde. Wanneer Hisaishi buiten Japan toert, bestaan zijn concerten voornamelijk uit muziek uit de Ghibli-films en om deze stukken uit andere films, die ik erg goed vind, te horen, is een geweldige ervaring. Het laatste stuk op het programma was een lange suite met muziek uit Spirited Away, waarvoor het volledige orkest op het podium terugkeerde. Zijn piano werd ook verplaatst van het midden van het podium naar de voorkant, maar bleef daarmee nog steeds binnen het bereik van Hisaishi. In plaats van alleen bekendere muziekstukken uit die film, werden er ook de mindere bekende stukken gespeeld, wat dit werk nog interessanter maakte om naar te luisteren.
Toen de laatste noot van het programma was gespeeld, was het publiek helemaal niet klaar om naar huis te gaan. De hele zaal bleef maar doorgaan met applaudisseren. De toegift om ze allemaal te laten stoppen, was dan ook niet verrassend. Het is Hisaishi’s beroemdste stuk “Tonari no Totoro” uit My Neighbor Totoro. Het werd echter zonder het koor gespeeld, aangezien dat voor dit concert niet aanwezig was. Toen het voorbij was, ging het publiek verder met waar ze gebleven waren en je kon aan de ogen van Hisaishi zien dat hij niet wist wat hij moest doen om ons te laten stoppen met klappen. Hij besloot om zelf achter de piano plaats te nemen om het stuk “The Bygone Days” uit Porco Rosso te spelen. Toen hij klaar was en na herhaaldelijk op en af te gaan stelde hij wanhopig aan de concertmeester voor om het orkest met hem mee van het podium af te laten gaan om aan het publiek duidelijk te maken dat dit concert eindelijk afgelopen was.
Dit concert was heel anders dan de andere Hisaishi concerten, die ik heb bijgewoond. Niet alle concerten stonden volledig in het teken van de muziek uit Ghibli-films, maar dit was het eerste concert dat ik heb bijgewoond waarin ook zijn muziek was opgenomen die niet op films is gebaseerd. Zoals ik al zei, het was niet echt een symfonie waar ik van hield, maar het was toch wel interessant. Van bovenaf in de zaal hadden we een duidelijk beeld van het orkest en het was leuk om te zien hoe het 3D Orchestra aan het spelen was. Het is een heel jong orkest en je kon het respect voor Hisaishi voelen in hun spel, resulterend in een prachtige uitvoering van de muziek.
Eén ding dat ik ook moet noemen, is hoe indrukwekkend de locatie was. Het concertgebouw kon duizenden mensen huisvesten en er was helemaal geen versterking nodig. Zelfs de sopraan kon het publiek zonder microfoon betoveren met haar stem. Ik heb zoveel mensen horen zeggen dat ze onder de indruk zijn van de Elbphilharmonie, maar ik denk dat deze locatie net zo goed is, misschien zelfs nog beter, zeker als je de prijs van kaarten in meeneemt. Ik denk dat we een heel uniek concert hebben meegemaakt. Het was zeker de moeite waard om naar Parijs op en neer te vliegen voor alleen dit concert.
Concertinformatie
Waar: Philharmonie de Paris – Parijs, Frankrijk
Wanneer: 9 februari 2019
Orkest: 3D Orchestra onder leiding van Joe Hisaishi
Sopraan: Ai Ichihara
Programma
- The East Land Symphony
- The East Land
- Air
- Tokyo Dance
- Rhapsody of Trinity
- The Prayer
Pauze
- “Mládí”
- Summer (Kikujiro)
- HANA-BI
- Kids Return
- Spirited Away Suite
- “Tonari No Totoro” uit My Neighbor Totoro (toegift)
- “The Bygone Days” uit Porco Rosso (toegift)
- Pianosolo
