Stel je voor dat je enorm fan bent van bijvoorbeeld de voetballer Ronaldo, en dat je eigenlijk nooit in staat bent om hem te zien spelen. Zo voelde ik mij altijd bij de componist Joe Hisaishi, omdat hij zijn thuisland Japan bijna niet verlaat. Toen hij dat wel deed, door de Poolse stad Krakau te bezoeken in 2011, was ik daar gelijk bij. Toen ik hoorde dat hij wederom naar Europa ging komen tijdens het filmmuziekfestival in Praag was ik zeer verheugd. Ik heb gelijk kaartjes gekocht en hoopte op nog een avond vol kippenvel en betraande ogen.
De muziek van Hisaishi is mij zeer bekend, maar toen ik een blik wierp op het programma zag ik toch een aantal werken die ik niet kende. Een voorbeeld hiervan is het eerste werk dat op het programma stond. Ik had nog nooit van Water Traveller gehoord. Dit blijkt muziek te zijn uit Samurai Kids: een Japanse film uit 1993. Hisaishi liep onder groots applaus naar zijn bok om dit eerste werk te dirigeren. Na het horen van de eerste paar noten wist ik dat ik op de juiste plaats was: het gewenste kippenvel en de tranen kwamen gelijk! Vooral het tuba spel in dit werk wekte fijne emoties op. Het was een voorrecht om nog steeds nieuwe muziek van Hisaishi te ontdekken, die dezelfde gevoelens opwekt van toen ik Princess Mononoke voor de eerste keer hoorde.
Het tweede werk was muziek uit Laputa: Castle in the Sky. Het was een suite met muziek uit deze animatiefilm, gemaakt door Studio Ghibli, met solo voor trompet. Het samenspel tussen de trompet en het orkest was uitstekend uitgevoerd. Ik mag graag luisteren naar muziek die niet rechtstreeks uit een film komt, maar is aangepast naar een mooi geschreven losstaand stuk. Het laatste werk voor de pauze was uit een andere onbekende film voor mij: The Tale of Princess Kaguya. Dit was mooie Hisaishi muziek met wat spanningselementen in het midden en een leuk liedje aan het einde, wat mij en menig ander in de zaal deed glimlachen.
Waar het merendeel van de eerste helft bestond uit onbekende nummers, had de tweede helft daarentegen juist werken die ik heel goed ken. Het podium was iets veranderd tijdens de pauze: de piano bevond zich nu in het midden van het podium, en het werd snel duidelijk waarom dat zo was. De muziek van het volgende werk was muziek uit drie Takeshi Kitano films: Kikujiro, Hana-bi and Kids Return. Hisaishi zat met zijn piano in het midden omringd door alle strijkers. Hij was prima in staat om op de piano te spelen en ondertussen de strijkers nog steeds goed aan te sturen door zijn spel en zijn blik. Alle muzikanten waren volledig synchroon met de piano en samen zorgden ze voor een vermakelijke uitvoering.
Het beste van het concert werd tot het laatst bewaard: muziek uit Princess Mononoke. Deze filmmuziek behoort tot nu toe tot mijn favorieten. Zoals ik al had verwacht kwamen de tranen en het kippenvel snel tevoorschijn en de sopraan Christina Johnston zong het Mononoke lied geweldig. Toen het officiële gedeelte van de avond voorbij was kon het publiek niet stoppen met klappen totdat Hisaishi terugkwam voor de toegift. Gelukkig was het een favoriet van mij: “Bird Person” uit Nausicaa.
Voor ik dit concert concludeer wil ik eerst graag nog even vertellen wat er na het concert gebeurde. Zoals verwacht ging een groot aantal mensen uit het publiek naar het podium toe in de hoop Hisaishi te kunnen ontmoeten. Helaas werd mijn vermoeden waarheid en kwam de organisator de menigte het slechte nieuws vertellen: Hisaishi was moe na zijn optreden en zou helaas niet meer verschijnen. Ik bleef samen met mijn vrienden buiten het concertgebouw nog wat napraten, tot we een kleine menigte verderop zagen staan en Hisaishi stond in de menigte te signeren! Terwijl de organisator aankondigde dat er maar een paar handtekeningen zouden worden uitgedeeld, bleef Hisaishi maar signeren en vriendelijk knikken naar zijn fans. Het was onbeschrijfelijk hoe beleefd de menigte bleef om hem maar niet af te schrikken. Toen hij eindelijk klaar was en in de auto stapte, opende hij nog even een raampje om ons gedag te zeggen.
Deze magische signeersessie was de kers op de taart van deze fantastische avond. Het laatste Hisaishi-concert in Polen had een koor, maar ik miste dit absoluut niet tijdens het concert. Een volledig orkest was genoeg om deze schitterende muziek uit te voeren. Ik vond het ook prettig dat er geen beelden getoond werden. De muziek is gewoon perfect om los te luisteren. Er waren een paar kleine foutjes in Hisaishi zijn pianospel. Mij is verteld dat Hisaishi één of meerdere vingers gekneusd had, waardoor hij zijn handen niet kon gebruiken zoals hij dat altijd deed. Mij kan dat niet veel schelen, want de rest van zijn spel was gewoon perfect. Ook wil ik het Praags Filharmonisch Orkest complimenteren voor hun prachtig spel en Christina Johnston voor haar prachtige zangkunsten. Dit concert behoort nu tot één van mijn hoogtepunten voor een lange tijd. Dat zou ik zelfs gezegd hebben zonder de signeersessie na afloop. Nu heb ik een handtekening keurig ingelijst in mijn woonkamer, die mij met regelmaat deze fantastische avond doet herleven, en ik wil de organisatie bedanken die dat voor mij mogelijk heeft gemaakt.
Concertinformatie
Waar en wanneer: Praag, Tsjechië – 23 april 2017 tijdens het filmmuziekfestival in Praag.
Orkest: Praags Filharmonisch Orkest onder leiding van Joe Hisaishi
Sopraan: Christina Johnston
Programma
- Water Traveller
- “Main Theme”
- “For You”
- Laputa: Castle in the Sky – Solo voor trompet en orkest
- The Tale of Princess Kaguya – Symphonic Fantasy
Pauze
- Delen uit Takeshi Kitano films voor piano en strijkers
- Kikujiro
- Hana-bi
- Kids Return
- Princess Mononoke – Symphonic Suite
- “Bird Person” uit Nausicaa (toegift)
Een opname, van een fan uit het publiek, van het concert en de signeersessie natijd:
