Ik kan mij nog steeds het moment herinneren dat ik de eerste aflevering zag van de televisieserie Game of Thrones: ik was erg onder de indruk. Toen het hoofd er afgehakt werd van een personage, wist ik wat ik moest doen: ophouden met de serie te kijken en beginnen met het lezen van de boeken. Het verhaal leek mij fantastisch en de ervaring leert dat een boek vaak beter is dan een film. Ik ben geen fanatieke lezer, maar ik heb het vierde boek nu uit en ben met de vijfde bezig. De serie was de eerste paar seizoenen trouw aan de boeken, en het begon pas af te wijken in de laatste seizoenen. Door het lezen, ken ik het verhaal best goed. Maar wat ik nog beter ken, is de muziek die door Ramin Djawadi geschreven is. Ik heb alle soundtracks vaak beluisterd. Op dit moment zijn er zes soundtracks uitgebracht, voor elk seizoen één. Op elke soundtrack staan een paar nummers die zeker de moeite waard zijn. Ik werd erg blij van de aankondiging van de Game of Thrones concerten onder leiding van Djawadi zelf. Omdat het bezoeken van New York nog steeds op mijn verlanglijstje stond en een vriend wel mee wou, vertrokken we naar New York om daar de toerist uit te hangen met de Game of Thones Live Experience als hoofdattractie.
Voor ik verder ga met dit verslag, eerst een kleine disclaimer. Er is heel veel muziek geschreven voor deze televisieserie en het concert leverde geen programma mee. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk op te schrijven, maar het kan voorkomen dat een nummer mist, of dat de volgorde verkeerd is. Ik probeerde de titel van elk nummer ook te noteren maar mijn kennis was niet groot genoeg om elk thema te herkennen. Als je het concert ook bezocht hebt en je hebt een foutje ontdekt, laat het mij weten in het commentaargedeelte onderin. Het verslag zal ook veel namen, woorden en andere zaken bevatten die in de show gebruikt worden. Dit kan dus verwarrend zijn als je de televisieserie of de boeken niet kent.
Toen we het fantastische Madison Square Garden binnen liepen, wisten we gelijk dat het een leuke avond ging worden. Vanaf onze stoelen hadden we een mooi uitzicht op het podium. Links was een groot rond podium waar het orkest en koor kon zitten. Boven hen hingen schermen waar Game of Thrones beelden op getoond werden. In het middengedeelte waren vier kleinere podia en een wat grotere in het midden waar de artiesten op konden staan. Ook hierboven hingen schermen. Er hingen twee grote schermen met de ruggen naar elkaar toe en ze waren een beetje naar beneden gekanteld. En tot slot was er een kleine cirkel rechts met ook schermen erboven gemonteerd. Dit podium was bedoeld om artiesten mooi apart in beeld te brengen tijdens het concert. Elk podium was met elkaar verbonden door paden waar de artiesten over konden lopen. Op de schermen werd een klok getoond die aftelde naar het begin van het concert.
Toen de teller op nul stond, begon Djawadi zelf het orkest te dirigeren en speelden zij de “Main Theme”. Het begin was nauwelijks te horen door het gejoel en gejuich uit het publiek. Toen de IJzeren Troon uit de serie in het midden van het podium verscheen, werd het gejoel zelfs luider. Na het spelen van de “Main Theme” pakte Djawadi de microfoon om het publiek te begroeten. Hij had een kleine verrassing voor ons: Isaac Hempstead Wright, die Bran in de serie speelt, kwam ook kort op het podium om ons te begroeten. Djawadi vertelde ook dat hij heel blij was om in New York te zijn. Hij kon het niet geloven dat hij in een van de mooiste zalen van Amerika mocht optreden. Hij wilde de avond beginnen met beelden van de show die wij allemaal ontzettend leuk vinden, dus hij begon een medley te dirigeren van alle thema’s van de families in de serie, terwijl de acteurs op de schermen werden afgebeeld.
De rest van het programma liep chronologisch met de serie. Daarom begon hij met het spelen van muziek uit het eerste seizoen met een mooie solo op viool. De solist was een van Djawadi’s eigen muzikanten die hij had meegenomen op deze tour. Behalve haar, had hij ook een zangeres, een cellist, een toetsenist, een muzikant die allerlei blaasinstrumenten zoals fluiten kon bespelen en drie slagwerkers meegenomen. De violiste speelde heel mooi op het rechter podium. Ze stond in een holografische boom waar rode blaadjes uit vielen wat haar solo nog mooier maakte.
In het volgende stuk was het de beurt aan de cellist die al stampend op een platform stond, gevuld met water terwijl het thema van de “White Walkers” speelde. Ik ben er echter niet geheel zeker van of het wel dat thema was, of misschien was het een andere thema. Het werd gevolgd door muziek uit de scène waar Theon heel hard “What is dead may never die” schreeuwt. Het volgende werk was de finale van het eerste seizoen, wat focuste op Daenarys. De schermen toonden eerst trieste beelden, maar gingen over in een krachtige vrouw in een sterke muzikale finale. De muziek werd heel goed gespeeld door de band van Djawadi, het lokale orkest en lokaal koor. Toen het nummer klaar was, was het tijd om een andere vrouw in het daglicht te plaatsen: Melisandre. Zij werd met wat boe-geroep ontvangen uit het publiek. Het volgend werk hierop liet goed zien hoe hoog de productie was van deze show: de beelden toonden een slagveld op het water met heel veel groen vuur. Het hele podium werd diezelfde kleur groen om de scène nog meer te benadrukken.
Hierna was het tijd om de zangeres een grote rol te geven in het volgend nummer: ze mocht het geweldige nummer “The Rains of Castamere” zingen. Ze deed dit heel goed en in de finale van het stuk zong ze samen met het koor, wat voor kippenvel zorgde. Het logische vervolg op dit nummer is natuurlijk de beruchte “Red Wedding” scène uit de serie. De beelden waren zoals verwacht erg gruwelijk. Omdat ik zo naar de beelden aan het kijken was, lette ik niet echt op de muziek die aan het spelen was. Het werk erna was juist het omgekeerde: hier was de hoofdattractie de blaasmuzikant die allerlei gekke toeren uithaalde op het podium. Hij speelde op een instrument met een rubberen slang die hij alle kanten op zwaaide terwijl hij aan het dansen was. Ook blies hij op een enorme alpenhoorn in het midden van het podium. Dit alles gebeurde terwijl de schermen het gevecht bij “The Wall” lieten zien. Daarna kwam er muziek ter ondersteuning van de beelden over de relatie tussen Jon Snow en Ygritte.
De scène op het scherm introduceerde zelf het volgende werk. Toen Daenarys heel hard “Dracarys!” op het scherm riep, begon het orkest het werk te spelen met dezelfde naam. Het was geweldig en bijna niet meer te overtreffen. Dit was totdat het koor opstond en de eerste klanken van het volgende werk gezongen werden. Opwinding klonk door het publiek en hier en daar werd zelfs “Mhysa!” geroepen. En het was geweldig. Hetzelfde als in Polen gebeurde: ik had kippenvel over mijn hele lichaam en tranen rolden over mijn wangen. Gelukkig mocht ik bijkomen van deze emotionele climax in de pauze die erna volgde.
De tweede helft begon met een kleine teaser voor het zevende seizoen van de serie, waar het orkest muziek speelde van de Lannister familie. Na de Lannisters was het tijd voor de Stark familie, zowel op de schermen als in de muziek. Dit resulteerde weer in veel gejuich uit het publiek. Na dit stuk liep Djawadi naar het midden van het podium en begon na een kleine introductie “Needle” te spelen op een hammered dulcimer: een snaarinstrument die plat ligt en die je bespeelt met kleine hamers.
De volgende werken waren mooie voorbeelden hoe live muziek scènes die op de schermen werden afgebeeld kon ondersteunen. Eén stuk was over de relatie tussen Cersei en de “High Sparrow”, een ander krachtig werk was hoe Daenerys er achter komt dat haar kleine draken niet meer zo klein zijn. Dit werk werd opgevolgd door nog een scène met draken, die in die scène vuur spuwden. Voor meer dramatisch effect werd er ook echt vuur gebruikt op het podium. Maar daar bleef het niet bij, we zagen heel veel dood en verderf bij de Stark familie, eindigend in de beroemde “Hold the door” en “Battle of the Bastards” scènes.
We konden even bijkomen na al dit geweld met een mooi duet voor viool en cello waar de schermen een of andere constructie toonden van lichtsporen, die ook in het echt waren nagebootst door middel van speciale lenzen. Het volgende werk was een hoogtepunt waar ik al heel lang naar uitkeek. Ik heb dit werk al gehoord toen ze dat oefenden en dat op facebook lieten zien. Ik was gelijk verliefd op dit stuk: “Light of the Seven” is een geweldig stuk waar Djawadi zelf de toetsen bespeelt. Het werk is zelfs nog krachtiger met de beelden erbij waarvoor de muziek geschreven is. Na het dankwoord dirigeerde Djawadi het laatste werk met orkest en koor: het was de finale van het zesde seizoen van de serie. Gelukkig hadden Djawadi en zijn band nog een toegift in gedachten: ze speelden nog een leuke versie van “The Bear and the Maiden Fair”. Djawadi speelde met een grote glimlach op zijn gezicht de gitaar.
Na ongeveer twee uur kwam de avond tot een einde. Ik heb van het hele concert genoten, helemaal omdat de productiewaarde heel hoog was. De show was perfect voor Game of Thrones fans maar ook wij als filmmuziekliefhebbers hadden een fantastische avond. Het was eigenlijk een heel goede mix voor de liefhebbers van de serie en filmmuziekliefhebbers. Ik hoop dat deze serie-enthousiastelingen door dit concert aangemoedigd worden om meer naar filmmuziek te luisteren.
Er waren natuurlijk een paar dingetjes die beter hadden gekund. Ik miste echt een programmaboekje met informatie. Ik had geen idee wie de bandleden waren. Ik herkende één slagwerker. Ik heb hem eerder gezien bij Hans Zimmer optredens. Ik had ook graag geweten wie het orkest en koor waren. Die hadden ook wat meer aandacht verdiend. Ook gingen er twee schermdelen stuk net voor de pauze aan, maar de medewerkers doken er gelijk op toen de pauze begon en het probleem was snel opgelost. Maar ook hoe de schermen waren opgesteld was niet geweldig: als je zoals wij hoog zat, kon je het middendeel van het scherm niet zien, omdat het bovenste deel dan in de weg zat.
De grote vraag is eigenlijk: was het de reis waard? Voor mij persoonlijk is het antwoord daarop eenvoudig: de nummers “Mhysa” en “Light of the Seven” waren de reis al waard, de rest was heel mooi meegenomen. Ik hoop echt dat ze deze show ook in Europa gaan doen, zodat de mensen daar deze show ook kunnen ervaren. Een speciaal podium is erg mooi, maar is niet eens echt nodig: speel gewoon de muziek met de band, lokaal orkest en koor met een scherm achter ze met de beelden– dit gaat prima werken. Als je de kans hebt om deze show te bekijken: zeker doen!
Concertinformatie
Waar en wanneer: Madison Square Garden, New York op 7 maart 2017
Orchestra: Een orkest en koor uit New York
Guests: Ramin Djawadi en zijn eigen muzikanten
Programma
Er was geen programma aanwezig. En om de nummers te gokken doet deze show geen goed recht.
