Ik kan mij nog heel goed de dag, ergens tegen het eind van het jaar 2017, herinneren toen een concert, met de naam An Evening with John Williams, werd aangekondigd waarbij John Williams zelf aanwezig zou zijn als dirigent in de Royal Albert Hall in Londen. De laatste keer dat de beroemde componist – die dit jaar 86 werd – naar Europa kwam, was op dat moment bijna 20 jaar geleden. De aankondiging resulteerde in een enorme golf van enthousiasme onder zijn Europese fans, die eindelijk hun idool zouden kunnen meemaken. Niet alleen zou het concert in een prachtige concertzaal worden gehouden, het zou ook nog eens worden uitgevoerd door het London Symphony Orchestra (LSO), dat naar verluidt een van de beste orkesten ter wereld is en met wie Williams een geweldige artistieke relatie heeft. Verder is het ook het orkest dat de fantastische filmmuziek van Williams, zoals Star Wars, Raiders of the Lost Ark en Superman, ingespeeld heeft. De componist, de locatie en het orkest vormen samen een prachtige drie-eenheid in de filmmuziek en de kans om hen samen te zien komen, zou een ‘once in a lifetime’ gelegenheid zijn.
Het kopen van de kaarten was voor veel fans een behoorlijke uitdaging. Royal Albert Hall heeft een goed wachtrijsysteem voor het kopen van online tickets, maar toen de kaarten eenmaal in de verkoop gingen, vulde de rij zich zo snel dat het concert eigenlijk meteen uitverkocht was. Het is begrijpelijk dat veel fans teleurgesteld waren, maar mensen zoals ik die hun tickets wel hadden weten te bemachtigen waren enorm blij. Omdat de kaarten vele maanden van tevoren verkocht werden en gezien de leeftijd van John Williams, was er altijd een kans dat hij niet zelf aanwezig zou kunnen zijn. Ik was desondanks niet voorbereid op het slechte nieuws, toen twee dagen voor het concert de Royal Albert Hall moest aankondigen dat Williams na zijn aankomst in Londen in het ziekenhuis was opgenomen. waardoor de naam van het concert veranderde in A Celebration of John Williams. Het was zijn persoonlijke wens dat wij als publiek er nog steeds een groot feest van gingen maken in de Royal Albert Hall en zijn vriend en dirigent Dirk Brossé was bereid om het LSO te leiden.
Voordat het concert begon, kwam artistiek directeur van de Royal Albert Hall Lucy Noble op het podium om het publiek nogmaals te vertellen waarom John Williams er niet was. Daarna was het tijd voor Brossé om het podium op te komen. Na een korte knik richting het publiek draaide hij zich om en werd de zaal muzikaal gevuld met het hoofdthema uit Star Wars. Na slechts een paar seconden wist ik dat ik iets heel bijzonders aan het meemaken was. Het was alsof ik naar een CD-opname van het stuk aan het luisteren was. Ik heb nog nooit een orkest met zoveel bekwaamheid meegemaakt en de geluidskwaliteit van de zaal was gewoon geweldig. In de eerste helft speelden ze verder de muziek uit Close Encounters of the Third Kind, Harry Potter-films, Dracula en E.T. Tussen sommige stukken pakte een orkestlid een microfoon en vertelde een verhaal over zijn of haar favoriete herinneringen met John Williams. Soms vanuit het perspectief van een fan: over het opgroeien met zijn muziek; andere keren was het een herinnering aan het werken met hem als een lid van het orkest. Dirk Brossé vertelde het verhaal over hoe hij de opdracht kreeg om Williams zijn Star Wars-muziek te mogen dirigeren tijdens een wereldtournee. In elk verhaal kon je de bewondering voor Williams duidelijk horen. Toen het laatste deel van de eerste helft klaar was, sprong het publiek uit hun stoelen voor een staande ovatie: iets dat ik niet zo vaak meemaak.
Het tweede deel begon erg sterk met het thema van Superman, waarin je de vaardigheid van de kopersectie, dat een niveau boven de strijkers zat, goed kon horen, maar ook zien. Het volgende stuk was uit The BFG, wat voor mij een interessant stuk was, omdat ik niet zo bekend ben met muziek uit deze film. Zonder verdere introductie begon Brossé het stuk erna te dirigeren, dat begon met de bekende hoornsolo uit Jurassic Park, wat een genot was om te horen omdat het werd uitgevoerd door een zeer bekwame speler. Nog een muzikant van formaat is de concertmeester Carmine Lauri, die een beroemde violist is en daarmee de perfecte keuze als solist voor het thema uit Schindler’s List. Hij speelde het absoluut schitterend. Niet alleen speelde hij het hele stuk uit zijn hoofd, hij liet ook elke noot emotioneel er toe doen, waardoor de trieste sfeer werd gecreëerd die dit stuk nodig heeft. Toen de muziek voorbij was, kwam er nog een staande ovatie tot stand, waarbij ook de orkestleden applaudisseerden. Het programma eindigde zoals het begon: met muziek uit Star Wars. Het eerste stuk was een solide versie van “The Imperial March”, waarin ik erg genoten heb van de kopersectie. Naderhand konden we luisteren naar “Han Solo & the Princess”: een nieuw arrangement dat Williams heeft geschreven. Ik had eerder opnamen van dit stuk gehoord, maar ik was blij dat ik het eindelijk live heb horen spelen. “The Throne Room and Finale” was het laatste Star Wars-werk en is altijd geweldig om een concert mee te sluiten.
Omdat het programma van te voren bekend was en het concert uitsluitend gericht was op de muziek van John Williams, konden we een raadspelletje doen over welke toegiften er gespeeld zouden worden. Mijn persoonlijke voorspellingen waren: JAWS, “Rey’s Theme” uit The Force Awakens en “Raider’s March” uit Indiana Jones. Ik bleek twee stukken goed geraden te hebben. LSO koos “Yoda’s Theme” in plaats van dat van Rey, maar dat was eigenlijk een nog betere keuze.
Ik had veel verhalen gehoord over het feit dat de LSO een van de beste orkesten (volgens sommigen zelfs het beste orkest) ter wereld is en nu ik ze live heb meegemaakt, ben ik het volledig met die stelling eens. Ik heb veel orkesten gehoord, van amateur tot professioneel en wanneer ze filmmuziek spelen, klinkt het altijd anders dan op een album. De meeste muziek die deze avond werd gespeeld, kwam echter dicht in de buurt van de opnameperfectie. Alle muzikanten hebben echt alles gegeven voor hun idool die vanuit een ziekenhuisbed aan het luisteren was. Het niveau van hun vaardigheden ligt boven elk orkest dat ik ooit heb gehoord, en ik hoop er in de toekomst nog vaker naar te mogen luisteren.
Toen ik vanuit de lobby de zaal in liep, was ik met stomheid geslagen over de grootte van de Royal Albert Hall. Niet alleen op de vloer, maar ook langs de muren en tot aan het plafond toe, waren er plaatsen waar het publiek van de voorstelling kon genieten. Ik had tijdens de pauze en na de show discussies of het geluid van het orkest versterkt werd of niet, waar we er niet echt uit kwamen. In het geval dat het wel versterkt was, was het in ieder geval zo subtiel dat het niet merkbaar was. De akoestiek van de hal was bijna perfect. Helaas, toen de snare drum aan het spelen was, echode het vreselijk door de hele zaal. Gelukkig is het instrument tijdens het concert niet veel gebruikt.
Ik heb Dirk Brossé vele malen zien dirigeren en voor mij persoonlijk hij is een van de beste dirigenten voor filmmuziek. Hij begrijpt volledig hoe filmmuziek benaderd moet worden en met zijn handen (ik heb hem nog nooit een dirigeerstok zien gebruiken) leidde hij het LSO perfect en vol van emotie. Het zou voor hem geen eenvoudige klus zijn geweest om zo’n icoon, voor wie het publiek heel lang van tevoren kaarten had gekocht, te vervangen. Je kon echter duidelijk in het orkest zien dat hij werd omarmd als een geweldige vervanger voor Williams. Ik vond het fantastisch wat er gebeurde tijdens het laatste applaus, waarbij Dirk Brossé telkens opnieuw het podium betrad zoals dirigenten altijd doen. Toen hij een keer het podium weer opkwam, zwaaide hij naar het orkest om te gaan staan. Concertmeester Lauri, en het hele orkest met hem, weigerde dit te doen, gebarend naar Brossé dat hij zich eerst moest omdraaien om zelf de eer in ontvangst te nemen voor zijn eigen prestaties. Pas daarna kon Brossé het orkest laten staan. Dit gebaar toonde aan hoeveel respect het orkest voor hem heeft, resulterend in een luid applaus van het publiek. Brossé heeft perfect werk geleverd tijdens dit moeilijke concert. Het was misschien niet de prachtige drie-eenheid waar ik op had gehoopt, met John Williams die helaas niet aanwezig kon zijn. Het was echter nog steeds een concert dat je slechts één keer in je leven meemaakt en het geeft mij troost dat, wat er ook met John Williams gebeurt (hopelijk over een hele lange tijd), zijn muziek zal voortleven. Ik wens hem een goed en snel herstel.
Concertinformatie
Waar: Royal Albert Hall in Londen, Verenigd Koninkrijk
Wanneer: 26 oktober 2018
Orkest: London Symphony Orchestra onder leiding van Dirk Brossé
Programma
- “Main Theme” uit Star Wars
- Excerpts from Close Encounters of the Third Kind
- Three Selections from Harry Potter
- Hedwig’s Theme
- Fawkes the Phoenix
- Harry’s Wondrous World
- “End Titles” uit Dracula
- “Adventures on Earth” uit E.T. The Extra-Terrestrial
Pauze
- Superman March
- A Child’s Tale: Suite uit The BFG
- Theme uit Jurassic Park
- Theme uit Schindler’s List
- Violin: Carmine Lauri
- Three Selections from Star Wars
- The Imperial March
- Han Solo & the Princess (Europese premiere)
- The Throne Room and Finale
- “Shark Theme” uit Jaws (toegift)
- “Yoda’s Theme” uit Star Wars (toegift)
- “Raiders March” uit Indiana Jones (toegift)
