“A Symphonic Celebration”
Hans Zimmer kan gezien worden als een rockster van de filmmuziek. Er zijn best veel mensen die zich niet echt bezighouden met soundtracks, maar zijn muziek wel goed kennen en over zijn twee concertreeksen gehoord hebben. De eerste was Hans Zimmer Live waar hij optrad met muzikanten uit zijn naaste omgeving, orkest en koor. Ik heb dit concert bijgewoond voordat ik deze website in 2016 oprichtte. Het concert was een geweldige ervaring, maar oordopjes waren zeker nodig omdat de muziek soms zo hard was dat het bijna aanvoelde als een concert van een metalband. Het tweede concert heeft als titel The World of Hans Zimmer: A Symphonic Celebration, en is meer gericht op zijn symfonische werk. Het is ook een show die meestal wordt uitgevoerd zonder zijn aanwezigheid. Ik was bij het eerste concert van deze tournee in Hamburg aanwezig, wat een geweldige ervaring en een aantal van mijn favoriete werken van Zimmer bevatte, met daarnaast geweldige beelden en een fantastische uitvoering. Omdat de tournee zo’n succes was, werden er in 2019 meer concerten aangekondigd, waaronder een concert op 11 november in de Ziggo Dome.
Ik had mijn bedenkingen of ik het concert nogmaals zou willen bijwonen. Het is twee uur rijden vanaf Groningen en het concert was ook nog op een doordeweekse dag, wat zou betekenen dat ik vrij moest vragen van mijn reguliere baan. Ik hoefde er niet langer over na te denken toen er werd aangekondigd dat het concert uitverkocht was. Toen SoundtrackFest echter aangaf dat ze bij een deel van het tournee aanwezig zouden zijn, vond ik het toch jammer dat ik geen kaartjes had gekocht. Achteraf was het toch echt een fantastische ervaring in Hamburg. Gelukkig kon ik, met de hulp van mijn kameraad en mentor Gorka Oteiza van SoundtrackFest en de hulp van Semmel Concerts en Tomek Productions, twee kaarten en gasttoegang krijgen voor het concert in Amsterdam, waardoor ik de kans kreeg om het concert alsnog bij te wonen, maar ook de gelegenheid had om met een aantal zeer getalenteerde muzikanten na het concert te kunnen praten.
Het programma was niet veranderd sinds ik het voor het laatst had gehoord en om deze reden zal ik niet in detail gaan over het programma in dit verslag. Je kunt het allemaal nalezen in The World of Hans Zimmer in Hamburg. Ik zal me in plaats daarvan richten op de verschillen en de nieuwe ervaringen van dit concert en geloof me, het is zeker de moeite waard om verder te lezen.
Net als bij het Hamburg concert was Hans Zimmer zelf niet aanwezig. De inleidingen van elk stuk werden door hem gedaan op het ‘grote scherm’, wat uit een verzameling van kleinere verticale delen bestond en omdat we dit keer niet in Duitsland waren, werden alle inleidingen in het Engels gedaan als hij in zijn eentje tegen de camera aan het woord was. De andere inleidingen waar hij met een vriend uit de industrie sprak, waren al in het Engels. Traditioneel spreekt dirigent Gavin Greenaway het publiek graag toe in hun eigen taal. Ik had al meegekregen dat hij dit alles zelf voorbereidt door middel van Google Translate. Aangezien ik dit van te voren wist, kon ik aandachtig naar zijn Nederlandse introductie luisteren en het was echt indrukwekkend. Ik kon elke zin prima begrijpen.
Ik verheugde mij er echt op om weer naar de muziek van MI:2 te luisteren. Gitarist Amir John Haddad deed aan het begin van het stuk een geweldige improvisatie. Voor de meeste concerten in een grote zaal zit ik graag helemaal achterin op het balkon. Het geeft me een goed uitzicht op het podium en met de afstand heb ik het gevoel dat de klanken meer uit het orkest komen dan uit de luidsprekers. Voor dit concert waren onze stoelen echter vooraan met een prachtig uitzicht op het podium. Terwijl Haddad zijn solo speelde, hoorden we zijn mede-Latijns-Amerikaanse muzikanten in het Spaans tegen hem schreeuwen om alles in de solo te geven, wat een geweldige ervaring was. Dit zou je niet opmerken als je meer achterin zou zitten. De tweede helft van het stuk was ook prachtig. Ik was dit keer mentaal voorbereid dat Lisa Gerrard haar eigen “Injection” zou gaan zingen.
Rush was een van mijn hoogtepunten in Hamburg en deze versie was ook geweldig. Voor deze tournee kon celliste Marie Spaemann niet alle 2019 concerten meedoen. Tina Guo, een andere geweldige celliste uit Zimmer’s naaste omgeving, nam het van haar over en haar introductie voor dit stuk was, zoals verwacht, geweldig. Zoals Zimmer op het scherm aan Ron Howard uitgelegde, is de film erg luid en dat was dit stuk ook. Ik moest echt mijn oordopjes gebruiken om van de muziek te blijven genieten. Het was wel de enige suite in het programma waarvoor de oordopjes nodig waren.
Het laatste stuk voor de pauze was Zimmer’s schetsboek van The Da Vinci Code. In mijn Hamburg verslag vermeldde ik dat er een vreemd drumpatroon in de achtergrond van “Chevaliers de Sangreal” zat, dat in deze versie gelukkig ontbrak, wat de muziek zo veel beter maakte. Toen Greenaway na de pauze weer het podium opkwam, maakte hij aanstalten om het orkest groots te dirigeren, maar hoorde je, tot de verrassing van het publiek, in plaats van massale orkestrale klanken, de vreugdevolle start van de suite uit Madagascar met alleen gitaren en gefluit. Ook het zwaaien van de lampjes, die de muzikanten gebruiken om hun muziek te belichten, was een leuke bijkomstigheid, waarop het publiek reageerde door als reactie daarop te gaan schijnen met hun smartphones.
Voor “To Every Captive Soul” uit Hannibal was het tijd voor Tina Guo om weer te schitteren, en ze had zich omgekleed in een prachtige rode jurk. Terwijl ze werd ondersteund door het orkest, hadden de andere muzikanten van de band een kleine pauze tijdens haar geweldige uitvoering van dit gevoelig stuk. Lion King was weer geweldig., Pedro Eustache ging wild tekeer op zijn fluiten en percussie, terwijl het orkest, het koor en de band ook een geweldig optreden gaven.
De suite uit Gladiator was anders dan ik me herinnerde van het laatste concert dat ik bijwoonde. Het begon met een fantastische solo van Juan “Snow Owl” Garcia-Herreros, die geluiden maakte op zijn basgitaar door er gewoon op te tikken in combinatie met een voetpedaal, voordat hij de zes snaren begon te gebruiken voor een geweldige improvisatie. De “The Battle” partij was glorieus, maar ik miste de vuureffecten die ze op het podium in Hamburg hadden gebruikt. Lisa Gerrard kwam ook van achter het podium voor “Now We Are Free”, in plaats van achteruit de zaal door het gangpad naar voren te lopen. Wat ik het leukste vond, was dat alle bandleden daarna door Greenaway en op het scherm werden uitgelicht, waardoor ze de erkenning kregen die ze verdienden.
Het officiële programma eindigde met “Time” uit Inception, wat door Hans Zimmer op het grote scherm op piano in zijn studio werd ingezet. De toegift was natuurlijk Pirates of the Carribean, waar bijna alle bandleden voor op het podium speelden, maar ook het orkest de kans kreeg om zich te vermaken, waarbij onder andere de trombonisten gingen staan bij hun solo in de suite.
Ik heb geen moment spijt gehad van mijn tweede bezoek aan deze show. Het is net als een goed boek of een goede film. Als je het voor de tweede keer meemaakt, ontdek je nieuwe dingen en je kunt naar de geweldige stukken toeleven, zoals ik dat deed voor MI:2 en Rush. Ik vind het ook fantastisch dat concerten zoals deze uitverkocht zijn. Het betekent dat veel mensen filmmuziek in concertvorm ervaren en ik hoop dat ze door deze positieve ervaring er nog meer willen gaan bijwonen.
Hoewel het grootste deel van het concert hetzelfde is gebleven, waren er toch subtiele verschillen. Het grootste verschil was dat, terwijl de muziek van Hans Zimmer het hoogtepunt van de avond was, ik de bandleden het geweldigst vond. Je kon echt de vreugde, de ervaring, de verbondenheid met elkaar zien in hun optreden. Na zo lang met elkaar te hebben opgetreden tijdens deze tour was ook hun groei duidelijk en door na het concert even met ze te kunnen praten, werd dat voor mij bevestigd. Als de show bij in je buurt speelt, zou ik je willen aanbevelen om het concert bij te wonen. Als dat echt niet lukt, kun je ook thuis van dit concert genieten door het uitgebrachte album te kopen of te beluisteren.
Concertinformatie
Waar: Ziggo Dome, Amsterdam
Wanneer: 11 november 2019
Orkest: Symphony Orchestra of the Bolshoi Theatre, Belarus onder leiding van Gavin Greenaway
Koor: Belarus Radio and Television Choir
Speciale gast: Lisa Gerrard
Solisten: Gan-ya Ben-gur Akselrod (sopraan), Asja Kadrić (zang), Rusanda Panfili (viool), Tina Guo (cello), Pedro Eustache (fluiten), Eliane Correa (toetsen), Aleksandra Šuklar (percussie), Luis Ribeiro (percussie), Lucy Landymore (percussie), Amir John Haddad (gitaren) and Juan “Snow Owl” Garcia-Herreros (basgitaar)
Programma
- The Dark Knight
- King Arthur
- “Seville” en “Injection” uit MI:2
- Pearl Harbor
- “Lost But Won” uit Rush
- The Da Vinci Code
Pauze
- Madagascar
- “Homeland” en “Run Free” uit Spirit – Stallion of the Cimarron
- Thema uit Kung Fu Panda
- The Lion King
- The Holiday
- “To Every Captive Soul” uit Hannibal
- Gladiator
- “Time” uit Inception
- Pirates of the Caribbean (toegift)
