Als tiener in de jaren ’90 ben ik opgegroeid met veel muziek van de band Radiohead. Ik heb altijd enorm van hun muziek genoten. Blijkbaar had ik een klik met hun muziek. Toen ik ontdekte dat de bekroonde componist Jonny Greenwood de gitarist van die band was, was ik nogal verbaasd, want hoewel ik de muziek van de band goed vind, heb ik me echt nooit kunnen vinden in zijn filmmuziek en dat is een van de redenen waarom ik nog geen recensie heb geschreven over een van zijn filmscores. Nu de film The Power Of The Dog voor mij gemakkelijk te bekijken is op Netflix, besloot ik eens goed te bestuderen wat Greenwoods muziek allemaal inhoudt: om te zien wat voor muziek hij geschreven heeft en hoe deze in de film past.
The Power Of The Dog is een drama-western en heeft niet veel aandacht voor muziek. In de meeste scènes speelt er niets in de achtergrond. Wanneer dat wel het geval is, is dat om de scènes wat kleur te geven met een minimalistische aanpak. De geringe hoeveelheid muziek in de film resulteerde ook in een compact soundtrack album, met slechts 34 minuten aan muziek, verdeeld over 16 nummers.
Het merendeel van de nummers op het album zijn werken die door een kleine groep strijkers is uitgevoerd. In de meeste daarvan spelen de muzikanten allerlei melodieën, die soms heel goed in elkaar overgaan en op andere momenten juist weer niet, wat resulteert in een verontrustende sfeer. Goede voorbeelden van deze strijkersstukken zijn “So Soft,” “Miss Nancy Arrives”, “Viola Quartet”, “A Lovely Evening” en “They Were Mine”, met elk hun eigen stijl. “West” is een van de nummers door het strijkersensemble dat er echt uitspringt door een wonderschone melodie. Deze is ook te horen in “West Alone”, waarin het eerst wordt uitgevoerd op een piano voordat een violist mee gaat doen.
Er zijn ook een paar solostukken te ontdekken. “Prelude” heeft snelle patronen uitgevoerd op een cello. In “Mimicry” kun je luisteren naar een uitvoering van een violist, die allerlei muzikale sprongen maakt. Daarnaast zijn er drie nummers, “Requiem For Phil,” “The Ravine” en “Best Friends,” waarin de hoorn het middelpunt vormt. Daarin hoor je twee hoornisten allerlei melodieën spelen, soms samen en soms als antwoord op elkaar. Wat deze nummers interessant maakt, is dat je de muzikanten in de verte hoort spelen, wat een sfeer van onbehagen schept.
Hoewel de meeste van deze nummers niet echt de tijdsperiode weerspiegelen waarin de film zich afspeelt, zijn er toch enkele nummers op het album aanwezig die dat wel doen. In “25 Years” en “Figured It Out” hoor je prachtig akoestisch gitaarspel dat het cowboyleven weergeeft. Een ander instrument dat hetzelfde doet is de mechanische piano, een soort van piano die uit zichzelf kan spelen en die in die tijd in saloons te vinden was. In “Detuned Mechanical Piano” hoor je snelle patronen zo rap, dat je weet dat die door een machine zijn geproduceerd en niet door een mens. In “Paper Flowers” zijn de noten daarentegen meer willekeurig dan snel, maar daardoor kun je ook voelen dat er geen mens aan te pas is gekomen om het instrument te bespelen.
Het was heel interessant en leerzaam voor mij om de muziek van Jonny Greenwood te analyseren. Hoewel ik nog steeds niet weg ben van zijn muziek, heb ik er wel meer waardering voor gekregen. Als je een lange tijd geen muziek hoort in de film, en het dan eindelijk toch begint te klinken, zal het een effect hebben op de kijkers. Hoewel de muziek erg goed is uitgevoerd en er duidelijk over nagedacht is, is die voor mij niet helder genoeg zonder de context van de film, omdat het enige emotie mist. Als ik naar filmmuziek luister, wil ik graag een emotionele reactie krijgen. Ik wil me blij, droevig, energiek of heroïsch voelen. Als ik naar de muziek voor The Power of the Dog luister, hoor ik ideeën, maar ik weet niet wat ze moeten voorstellen. Een goede analogie voor mij is een kunstgalerie: als ik er een zou bezoeken, zou ik me aangetrokken voelen tot natuurfoto’s die me doen waarderen hoe mooi de aarde kan zijn, of ik zou ontzet zijn als ik oorlogsfoto’s zie, die laten zien hoe wreed de wereld waarin we leven eigenlijk kan zijn. Een kunstgalerie zou ook een expositie kunnen hebben van schilderijen met willekeurige kleuren, lijnen en patronen, waar je een beetje beduusd naar kijkt en je moet dan de titel van het schilderij lezen, liefst met een meer gedetailleerde beschrijving, om te begrijpen wat de kunstenaar met dit schilderij wil bereiken. Dat is precies hoe ik over deze soundtrack van Greenwood denk. Er zijn verbazingwekkend creatieve kunstenaars in de wereld, die prachtige kunstwerken maken die ik niet begrijp, en hetzelfde principe geldt voor de muziek van Jonny Greenwood.
Luisteren of kopen
- Koop deze soundtrack digitaal op Amazon.com of Apple Music
- Luister naar deze soundtrack op Spotify
Lijst van de nummers
De hoogtepunten zijn vetgedrukt.
- 25 Years (2:17)
- Requiem For Phil (2:25)
- So Soft (3:03)
- Detuned Mechanical Piano (1:33)
- Prelude (1:42)
- The Ravine (1:34)
- Mimicry (1:49)
- West Alone (1:37)
- Miss Nancy Arrives (1:40)
- Figured It Out (1:54)
- Viola Quartet (2:50)
- Best Friends (1:48)
- Paper Flowers (1:59)
- A Lovely Evening (2:43)
- They Were Mine (3:19)
- West (2:32)
Duur: 34 minuten
Invada Records (2021)
