Read the article in English.

Praag is een van de steden in de wereld die klassieke muziek omarmt. Als je door het centrum van de stad loopt, zie je posters voor allerlei klassieke concerten die ergens in een kerk of op een andere locatie worden gehouden. Naast de klassieke muziek nemen ook de filmmuziekconcerten in aantal toe en degene waar ik het  meeste van hou, is het jaarlijkse filmmuziekfestival, met de naam Film Music Prague, dat dit jaar voor de 8e keer van 1 tot en met 4 februari werd gehouden. Ik heb al vier edities bezocht en ik heb over drie van deze verslagen geschreven. Elk jaar nodigt de organisatie, uitsluitend bestaande uit directeur Nikola Bojčev en zijn zeer klein team, bekende componisten uit. Voor vorige edities waren deze gasten onder meer Joe Hisaishi, Elliot Goldenthal, Daniel Pemberton en Harry Gregson-Williams.Voor deze editie was de terugkeer van Harry Gregson-Williams aangekondigd, samen met Stranger Things- componisten Kyle Dixon en Michael Stein en tot slot een van mijn favoriete componisten: John Powell. Helaas kreeg ik op de ochtend van de eerste dag van het festival het slechte nieuws te horen dat John Powell op het laatste moment af moest zeggen.

Concerten

Tijdens deze editie konden we luisteren naar vier concerten verspreid over vier dagen. Twee van hen benadrukten de muziek van John Powell: zowel zijn filmmuziek als zijn klassieke werken.

1 februari – Stars of Hollywood: John Powell

Het eerste concert vond plaats in het magnifieke concertgebouw Rudolfinum en het programma bestond volledig uit filmmuziek van John Powell. Als je regelmatig deze site bezoekt, weet je misschien ook dat ik in de laatste maanden al twee concerten van Powell in Hamburg en Malaga heb bijgewoond. Het merendeel van de muziek op het programma was mij bekend, maar het was een echte traktatie om op deze locatie de muziek van een van mijn favoriete componisten live te mogen horen. Dit concert had ook wat muziek die ik nog niet eerder gehoord had, zoals “Mine Mission Suite” uit Solo: A Star Wars Story en de wereldpremière van How to Train Your Dragon: Hidden World. Het was ook de tweede keer dat het festival een wereldpremière beleefde met een How to Train Your Dragon- suite, omdat de wereldpremière van How to Train Your Dragon 2 tijdens een vorige editie van dit festival plaatsvond. Ik heb echt genoten van de muziek van Hidden World. Ik was op dat moment heel ongeduldig aan het wachten op de release van deze soundtrack en om deze te horen zo kort nadat de film was uitgekomen, was gewoon geweldig. Een ander hoogtepunt van het concert was “The Opening” uit The Bourne Identity. De fagotsolo was uitstekend, samen met de percussie en de ritmische patronen van de strijkers.

De suites, gemaakt door Powells assistent Batu Sener op basis van het materiaal van de componist, waren een genot om naar te luisteren. De muziek was geweldig, maar het kon nog beter, omdat ik denk dat de aanwezigheid van een componist in het publiek en zeker tijdens de repetities – waar hij zijn gedachten, passie en visie deelt – een muzikant net dat beetje extra kan geven tijdens de uitvoering om de muziek nog beter te laten klinken. Dit was de tweede keer dat Powell dit festival niet kon bijwonen. Zijn reden was gegrond, maar ik vond het nog steeds jammer aangezien  ik hem graag weer had gezien. Drie keer is scheepsrecht en ik zou het zeker niet erg vinden om nog een geweldig John Powell-concert bij te wonen.

2 februari – Stranger Things

Dit concert was heel anders dan wat ik gewend ben. In plaats van een orkest bestond het podium uit twee kleine toetsenborden samen met andere apparaten met knoppen en schakelaars. Het concert bestond uit muziek van de Netflix-serie Stranger Things, uitgevoerd door het componistenduo Kyle Dixon en Michael Stein. Zonder enige poespas liepen ze in het donker het podium op en begonnen ze hun muziek uit de televisieserie te spelen.

Over het algemeen is hun muziek voor de serie niet echt melodieus: het is minimalistisch en lijkt meer op sounddesign. De verlichting van het concert was ook erg minimalistisch. De constructie voor de belichting die meestal helemaal tot aan het plafond van het podium hangt, was nu verlaagd tot net boven hun hoofden, met slechts enkele dunne meerkleurige lichtstaven, die meestal rood kleurden. Sporadisch werden andere schijnwerpers en mistmachines gebruikt om een ​​extra dimensie aan hun uitvoer toe te voegen.

Ik moet toegeven, sounddesign-muziek is niet echt mijn ding. Vanaf het moment dat het duo het podium betrad, was er een stroom muziek zonder onderbrekingen te horen. Telkens als er,  tussen alle sounddesign in, een mooie melodie of interessant percussiepatroon opdook, ging ik meteen rechtop zitten en begon met meer aandacht te luisteren. Ik hoopte op een lange versie van het hoofdthema, maar slechts een klein deel was te horen in hun show. Ik waardeer wat Dixon en Stein op het podium deden; ik vond een flink deel van hun concert aardig en van wat ik begrijp van hun muziek, was hun optreden uitstekend. Na een uur van een constante stroom van muziek werd de laatste noot gespeeld en verlieten de duo het podium op dezelfde manier als waarop ze opkwamen: zonder enig drama.

Als ik terugkijk op dit concert, heb ik er een paar goede herinneringen aan, maar één keertje was voor mij wel voldoende. Het publiek bestond uit veel jonge mensen en velen van hen droegen t-shirts van de serie en ik denk dat ze het concert kregen waar ze op hadden gehoopt. Ik moet echt mijn complimenten geven aan het festival, dat hiervoor een sterke focus op orkestrale muziek had, om deze muziek een plekje te geven.

Artiesten: Kyle Dixon en Michael Stein
Locatie: Forum Karlín

2 februari – Kebu: The Master of Synths

Officieel was dit optreden de afterparty van het Stranger Things- concert, maar aangezien het twee keer zo lang was als de hoofdact, verdient het zijn eigen plekje. Toen ik jonger was, luisterde ik veel naar synthesizer-muziek van Vangelis, Jean-Michel Jarre en vele andere synthesizer-artiesten. Sebastian Teir uit Finland deed dat waarschijnlijk ook en maakt nu dit soort muziek onder zijn artiestennaam Kebu. Zijn opstelling bevond zich voor het hoofdpodium, bestaande uit vele synthesizers en andere machines met knoppen en schakelaars: volledig om hem heen opgesteld. Tijdens zijn optreden had ik soms het gevoel dat Kebu erg goed zou zijn in het spelletje Twister, de manier waarop hij draaide en manoeuvreerde om verschillende soorten synthesizers te gebruiken om zijn muziek tot uiting te brengen.

Zijn muziek bracht veel jeugdherinneringen terug uit mijn oude synthesizerdagen. Tijdens zijn twee uur durende performance had hij constant een lach op zijn gezicht en kon je zien dat hij niet wilde stoppen. Ik zal eerlijk zijn, dit was het beste afterparty-concert dat ik ooit heb bijgewoond.

Artiest: Kebu (Sebastian Teir)
Locatie: Forum Karlín

3 februari – Legends: Ridley Scott

Dit concert was op dezelfde locatie als waar het Stranger Things concert plaatsvond, maar deze keer was er een volledig orkest op het podium. Tijdens dit evenement konden we luisteren naar muziek uit de Ridley Scott-films, wat ik een subliem idee vond voor een concert. Het was ook de eerste keer dat er een scherm aanwezig was om scènes uit de films te laten zien, of beelden die op de films geïnspireerd waren, om een extra dimensie toe te voegen aan de muziek die op het podium gespeeld werd. Bijna alle muziek die tijdens de eerste helft werd uitgevoerd, was gecomponeerd door hoofdgast Harry Gregson-Williams, maar eerst konden we naar muziek uit 1492: Conquest of Paradise van Vangelis luisteren, die direct werd gespeeld na de openingsmuziek “Festival Fanfare”, die door de Nederlandse componist Matthijs Kieboom geschreven is.

De muziekstukken van Gregson-Williams waren Prometheus, Kingdom of Heaven, The Martian en de wereldpremière van Exodus: Gods and Kings en ze waren schitterend zoals verwacht. Exodus was onvergetelijk. Ik had de film maar één keer in de bioscoop gezien en ik moet echt weer naar de muziek luisteren. Voor The Martian liep Gregson-Williams zelf het podium op om te dirigeren. Het was de eerste keer dat hij zijn jasje aan hield tijdens het dirigeren. Om The Martian live te mogen horen met het orkest en wat elektronica op de achtergrond was absoluut geweldig.

We werden na de pauze nog een keer beloond. Kebu, de synthesizervirtuoos van de dag ervoor, ging naar de zijkant van het podium waar zijn complete setup was neergezet en begon met de uitvoering van de originele Blade Runner. Zijn optreden was gewoon geweldig. Om de muziek van Vangelis te horen zoals het bedoeld is, was gewoon een fantastische ervaring die ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Ik hoop dat ik hem in de nabije toekomst weer zal zien. Hij is een grote aanwinst voor filmmuziekconcerten, waardoor deze filmmuziek, gemaakt door oude synthesizers uit de jaren 80, in leven worden gehouden.

De tweede helft van het concert bevatte muziek uit Ridley Scott-films die geschreven is door andere componisten dan Gregson-Williams. Voor de muziek uit Hannibal kwamen een tenor en een sopraan het podium op om een ​​prachtige versie van “Vide Cor Meum” te zingen. We konden ook luisteren naar twee wereldpremières die speciaal voor dit festival waren gearrangeerd. De eerste was een suite uit Legend, gecomponeerd door Jerry Goldsmith en georkestreerd door Leigh Phillips. De andere wereldpremière was een suite van Alien, ook van Goldsmith, georkestreerd door Nikiforos Chrysoloras. Deze suite bevatte veel materiaal dat door Goldsmith geschreven was, maar wat niet in de film was gebruikt. Beide waren geweldig en de filmmuziekgemeenschap mag dankbaar zijn dat er  zulke getalenteerde arrangeurs zijn om de oude filmmuziek levend te houden. Als toegift werden we getrakteerd op een Gladiator-stuk, dat ik vrij vaak gehoord heb en deze versie werd zeer goed uitgevoerd.

Ik vond dit concert echt leuk. De locatie is vrij groot en heeft versterking nodig, maar de essentie van het geluid ging daarbij niet verloren. Ik vond de muziekkeuzes ook goed, veel van de stukken waren niet zo bekend en op deze manier leerde het publiek briljantie filmmuziek kennen.

4 februari – Remember Them

Dit concert was geen filmmuziekconcert en het enige dat het gemeen had met filmmuziek is het feit dat de componisten bekende filmmuziekcomponisten zijn. Dit concert was daarnaast ook een liefdadigheidsevenement voor UNICEF.

Het eerste stuk was “Song for World Peace”, gecomponeerd door John Williams. Ik had het nog nooit gehoord, maar elementen in de stijl van John Williams konden heel goed worden geïdentificeerd. Bojčev kwam zelf het podium op om de piano voor te bereiden voor het tweede stuk. Nadat hij pianiste Valentina Lisitsa naar haar instrument had begeleid, ging hij naast haar zitten en begon hij de bladzijden voor haar om te draaien terwijl ze het pianoconcert “Ruin & Memory” van Howard Shore speelde. Tijdens de moeilijke delen kon je haar mond zien bewegen met de muziek. Ik vind het fantastisch dat de directeur van het festival zo nauw betrokken was bij de muziek dat hij deze belangrijke rol zelf op zich nam.

Na de pauze was het tijd voor A Prussian Requiem van John Powell, dat ik een paar maanden eerder had gehoord tijdens MOSMA . Het is een stuk wat mij niets deed toen ik het voor het eerst hoorde, maar dat mij  daarna telkens meer is gaan boeien. De tenor Petr Nekoranec en bariton Boris Prýgl deden hun werk uitstekend. Vooral “The Gift” aan het eind, waar ze zich omdraaien om het koor toe te zingen is voor mij een emotioneel moment. Na het concert kwam Bojčev op het podium om een ​​vertegenwoordiger van UNICEF een cheque van 100.000 kc, wat ongeveer 3900 euro is,  te overhandigen. Het is mooi dat filmmuziek ook kan helpen de wereld een beetje beter te maken.

Klassieke concerten zonder filmmuziek zijn niet echt mijn ding, maar de stukken op het programma waren prachtig. Žofín Palace is een locatie die bijdraagt aan een geweldige sfeer, waarbij je de oudheid en de kleinere zaal voelt, waardoor het concert een beetje persoonlijker wordt.

Panels

Elke editie van dit festival heeft meer panels over filmmuziek. Deze panels zijn een fantastische gelegenheid om een ​​kijkje te nemen in de creatieve geesten van belangrijke mensen uit de filmmuziekindustrie.

Masterclass met Harry Gregson-Williams

Harry Gregson-Williams heeft in zijn carrière lesgegeven en dat kon je heel duidelijk zien tijdens zijn masterclass. Aan een volle zaal mensen vertelde hij over zijn carrière en, wat nog belangrijker is, over hoe hij zijn muziek componeert. Hij toonde enkele scènes uit films en ging in op de muzikale keuzes die hij had gemaakt. Hij praatte ons door scènes uit verschillende Shrek- films, Man on Fire, The Martian – waar hij ons twee versies liet zien van het stuk dat hij voor een scène had geschreven – en daarna praatte hij ons door een scène uit Unstoppable. Ik heb eerder een masterclass van Harry Gregson-Williams bij mogen wonen een paar jaar geleden in Krakau. Tijdens die les had hij alleen een piano, maar tijdens deze masterclass had hij ook een keyboard en meer gadgets mee, waarmee hij liet zien hoe hij allerlei soorten elektronische patronen kon combineren door simpelweg op een toets te drukken en hoe hij zo de muziek kon creëren voor een specifieke scène in Unstoppable.

Na zijn demonstratie was hij zo vriendelijk om vragen van het publiek te beantwoorden en toen de masterclass klaar was, tekende hij alle CD-boekjes en nam hij foto’s met iedereen die dat graag wou.

Andere panels

Er waren meer interessante panels over een periode van twee dagen. Er waren gesprekken met componisten als Kyle Dixon, Michael Stein, John Lunn en Alex Harwood over hun werk, maar ook gesprekken met arrangeurs, agenten en zelfs Bojčev vond tijd om samen met directeur Robert Piaskowski van het Krakau-festival te praten over hun werk . Als je in de buurt van Praag bent tijdens Film Music Prague, kan ik aanbevelen om naar deze panels te gaan: er is geen toegangsprijs en je kunt tijdens deze gesprekken veel leren over filmmuziek.

Conclusie

Ik ga altijd met vrienden naar dit festival en tijdens onze samenkomst na het laatste concert, hebben we allemaal de conclusie getrokken dat deze editie van het festival de beste was die we ooit hadden bijgewoond. De kwaliteit van elk concert was erg hoog en had zijn eigen stijl. Stranger Things is niet iets waar ik zelf graag naar luister, maar het trekt een publiek aan dat niet zo bekend is met meer traditionele filmmuziek. Dit festival probeert het genre van de filmmuziek te verbreden met ongewone filmmuziekconcerten. Vorig jaar was dit het Two Steps uit Hell- concert en dit jaar trok het Stranger Things- concert veel mensen. Ook was de introductie van Kebu geweldig. Hij stal echt de show, zowel op de afterparty als toen hij zijn suite van Blade Runner uitvoerde. Ik hoop dat we hem in de nabije toekomst vaker zullen zien.

Ik kan nog steeds niet begrijpen dat een festival van deze omvang wordt georganiseerd door slechts een handjevol mensen. Op het panel zei Nikola Bojčev dat dit nog steeds een hobby is. Laat dat even bezinken: een briljant geproduceerd filmmuziekfestival is een hobby. Ik heb grote commerciële concerten in heel Europa bijgewoond waarvan de productiewaarde niet eens in de buurt kwam van wat hij voor dit festival doet. Ik hoop echt dat Bojčev zijn interesse in deze hobby behoudt. Ik zal de volgende editie zeker bijwonen en ik hoop dat je dat ook zult doen.

Foto’s