Read the article in English.

In het zuiden van Spanje wordt al vele jaren een filmmuziekfestival gehouden, het vond eerst in Cordoba en Ubeda plaats voordat het zich vestigde in Malaga onder de naam Movie Score Malaga (MOSMA). Het was de derde editie van dit festival in deze stad. Het festival heeft al veel zeer bekende gasten gehad met bijvoorbeeld Basil Poledouris, Patrick Doyle, Bear McCreary en nog veel meer. Dit jaar waren de aangekondigde gasten ook van hoog kaliber, met Jeff Russo, Jeff Beal, Marco Frisina, Christophe Beck, Taro Iwashiro, Victor Reyes en niemand minder dan John Powell.

Concerten

In een periode van vijf dagen konden we genieten van zeven concerten verdeeld over drie theaters in het oude stadscentrum van Malaga, waarbij Teatro Cervantes de hoofdlocatie was. Geen van deze theaters was extreem groot. Cervantes, die de grootste is, kon minder dan 1000 mensen huisvesten, waardoor elk concert een heel persoonlijke ervaring werd.

3 juli – Symphonic Prelude: Marco Frisina Concert

Het eerste concert was wat het festival een ‘prelude’ noemde, aangezien de Italiaanse componist Marco Frisina, die tevens een Vaticaanse priester is, niet deelnam aan andere festival activiteiten. Ik had zijn muziek pas vorig jaar ontdekt en als priester componeert hij voornamelijk muziek voor religieuze films en tv-series. Zijn muziek is niet extreem complex, met meestal een melodie gespeeld door een deel van het orkest, terwijl de rest ondersteuning biedt met lange lijnen en akkoorden. Het gebrek aan complexiteit maakte het niet minder fraai, omdat de melodieën gewoonweg verbluffend zijn. Na elke suite draaide Frisina, gekleed in zijn priesterkleding, zich om, om het publiek in het Italiaans te woord te staan, met wat Spaanse woorden er tussen in, om iets te vertellen over het volgende stuk. Ik verstond er geen woord van, maar het publiek was er dol op en gaven antwoorden op zijn vragen. Tijdens deze interactie was er altijd een enorme glimlach op zijn gezicht. Het hoogtepunt voor mij was de suite van San Pietro, met zijn prachtige thema en de prachtige koorliederen. Na het concert had Frisina er geen problemen mee om foto’s te maken en handtekeningen uit te delen. De hele avond was gewoon een gezellige ervaring voor iedereen.

4 juli – John Powell Concert

“In Homage to the Heroes – A Prussian Requiem”

Dit concert bestond uit twee grote werken, die eigenlijk helemaal geen filmmuziek waren. Het eerste stuk was “A Pastoral Symphony”, de 3e symfonie van Ralph Vaughan Williams, die prachtig werd uitgevoerd door het orkest, maar is echter niet echt mijn muziek. De focus van dit concert lag op het tweede deel van het concert, namelijk “A Prussian Requiem” geschreven door John Powell, wat een lang klassiek stuk is dat hij onlangs schreef. Ik ben dus niet echt dol op klassieke muziek, maar dit requiem heeft zeker zijn momenten, met bijvoorbeeld ”Let the Rails Roll”, waarbij het orkest zeer ritmisch moest spelen met prachtige koorpartijen. De schoonheid van dit grote werk ligt in de finale genaamd “The Gift”, dat ook een week eerder in Hamburg werd opgevoerd. Vooral het deel met de twee zangers die elkaar in combinatie met het koor beantwoordden was absoluut schitterend. Tijdens deze uitvoering keerden de solisten hun rug naar het publiek toe en zongen richting het koor, waardoor hun klanken een extra dimensie kregen. Voor een concert zonder filmmuziek was het fantastisch – vooral de tweede helft.

5 juli – The Best of Taro Iwashiro

Dit concert vond plaats in een kleinere zaal genaamd Teatro Echegaray. Op het podium zagen we alleen een strijkorkest, die samen met de dirigent de prachtige melodieuze muziek van Iwashiro speelde. Net als bij de muziek van Frisina, ligt de schoonheid in de melodieën en niet in de complexiteit. In het tweede deel van het concert kwam Iwashiro zelf op het podium, vergezeld door een Japans-Spaanse tolk, om zichzelf voor te stellen aan het publiek. Nadien dirigeerde hij de rest van het concert. Hij had met zijn handen een prachtige vloeiende beweging en hij gebruikte geen dirigeerstok. Het meest indrukwekkende was zijn partituur, die voor hem lag: het was allemaal handgeschreven en bevatte nauwelijks noten. In plaats daarvan bevatte het kleine symbolen en lijnen die hij gebruikte om het orkest te begeleiden. De encore was ook vrij speciaal, het heette “Dear J.”, die was gewijd aan zijn contact binnen het festival, die vrij vereerd was. Na dit concert verliet iedereen de zaal met een goed humeur.

5 juli – The Best of TV Music – Vol. 1

Er was een tweede concert die gratis was na die van Iwashiro. Voor iedereen was er de mogelijkheid om een kaartje op te halen bij het hoofdlocatie. De locatie voor dit concert was in een prachtige lange maar ook smalle concertzaal, waar we konden genieten van de muziek van de twee Jeffs: Jeff Russo en Jeff Beal. Op het podium was een kleine symfonieorkest, met extra muzikanten die de drums en de gitaren bespeelden. Beide Jeffs hebben een buitengewone reputatie als componist voor film en televisie maar met hele verschillende stijlen. Russo trad in het eerste deel van het concert op, waar hij korte stukjes van zijn muziek voor televisie uitvoerde, die geen groot orkest nodig hadden, en hij gebruikte ook een scherm dat beelden van de serie liet zien. In zijn spijkerbroek en jas dirigeerde hij het merendeel en introduceerde hij zelf elk stuk voor de microfoon. Voor sommige nummers uit Legion zat hij achter het drumstel om een show te geven met zijn bombastische stijl. Hij eindigde zijn optreden met een aangepaste versie van Ravel’s Bolero, die hij had geschreven voor een aflevering van Fargo.

Jeff Beal’s helft was heel anders. Als jazzmuzikant is hij een geboren entertainer. Hij speelde een selectie van zijn tv-programma’s, maar ook van documentaires en enkele kleine onafhankelijke films. Hij had zijn bugel mee, een soort trompet, om geïmproviseerde solo’s te spelen op het moment dat hij het kleine orkest niet aan het dirigeren was. Waar Russo een scherm met afbeeldingen van de series gebruikte, deed Beal het helemaal zonder. Zijn persoonlijkheid en leuke introducties, waar hij probeerde zoveel mogelijk Spaanse woorden te gebruiken, waren voldoende. Voor het laatste stuk, The Good Breast, nodigde hij zijn vrouw Joan op het podium uit om de sopraansolo te zingen.

Over het algemeen was het een leuke uitvoering zo laat op de avond, waarbij we een beetje in de hoofden van beide componisten konden kijken. Ik hoop dat veel mensen in het publiek die naar dit gratis concert gingen hetzelfde gevoel hadden.

6 juli – The Best of TV Music – Vol. 2

We hadden de vorige dag al genoten van televisiemuziek, maar nu was het tijd om deze muziek te ervaren voor volledig orkest in Cervantes. Naast Beal en Russo waren Christophe Beck en de Spaanse componist Victor Reyes aanwezig voor deze avond. De eerste helft begon met een medley van thema’s uit oude tv-cartoons die een van de dirigenten, Òscar Senén, had gearrangeerd. Christophe Beck dirigeerde zijn eigen muziek uit Buffy the Vampire Slayer in een zwart pak met vuurrode sokken en strik. Maar voordat hij begon met dirigeren, maakte hij een kleine grap over het oude computerspelletje Galaga terwijl hij in Malaga was, dat best goed landde bij het publiek waarvan velen geen woord Engels spraken. Jeff Russo dirigeerde ook zijn eigen muziek. We konden luisteren naar suites van Fargo, Legion en van Star Trek: Discovery, die allemaal wereldpremières waren. Voordat de pauze begon, konden we luisteren naar een suite van Genius: Picasso met een saxofoonsolo.

De tweede helft begon met een suite van The Night Manager van Victor Reyes. Daarna was het weer tijd voor Jeff Beal om het publiek te vermaken met zijn muziek. Hij had twee blokken met muziek voorbereid: één blok bevatte suites met muziek uit tv-series, die hij nog nooit eerder op deze manier had uitgevoerd. Het andere blok bevatte enkele hoofdthema’s van zijn films. Over het algemeen was het een fantastisch concert. Het leuke ervan was dat elke componist zijn eigen stijl had, waardoor de hele avond erg fris en vermakelijk was.

6 juli – Distant Worlds: “A Song for …. Live!”

Deze dag had ook een tweede gratis concert waar je een uitnodiging voor kon halen. Het concert bestond uit twee dj’s en een zangeres, genaamd Oblique & Carlos Bayona, die muziek speelden van hun album A Song For .., dat veel muziek bevatte geïnspireerd op films uit de jaren 80. Het was een interessante en unieke voorstelling die je niet vaak tegenkomt op filmmuziekfestivals. Het publiek kon de hele nacht dansen in plaats van in een stoel te zitten en naar een orkest op het podium te luisteren.

7 juli – Slotconcert

Het laatste concert stond in het teken van muziek van Victor Reyes, Christophe Beck, Taro Iwashiro en John Powell. In de eerste helft konden we muziek horen van de eerste drie componisten, beginnend met Blackwood van Victor Reyes. Under the Tuscan Sun, Edge of Tomorrow, Ant-Man en Frozen van Beck werden hierna gespeeld. Beck kwam zelf het podium op om de muziek van We are Marshall te dirigeren, omdat het volgens hem de makkelijkste was om zelf te doen. De eerste helft eindigde met Iwashiro die zijn eigen muziek ging dirigeren, waar hij deze keer een volledig orkest tot zijn beschikking had. Na de pauze konden we genieten van muziek van John Powell, beginnend met een suite uit X-men: The Last Stand en eindigend met Chicken Run als toegift. Aangezien ik de week ervoor in Hamburg was geweest, was het een beetje een déjà vu, omdat ik al deze prachtige suites in die stad had gehoord. Net als met het televisie-concert een dag eerder, maakte het brede scala aan gasten het een zeer aangenaam en fris concert en omdat ik Powell’s muziek erg bewonder, is het altijd een genot om zijn muziek live te mogen horen – zeker wanneer hij zelf aanwezig is.

Panels (Meet and Greets)

Wat ik erg leuk vond aan dit festival waren de panels, waar je de composers kon ontmoeten. Er waren ook een handvol andere panels met andere mensen uit de industrie, maar de belangrijkste focus lag op de panels waar je naar een componist kon luisteren. Het eerste uur was de gastvrouw vragen aan de componist aan het stellen. Ik hoopte persoonlijk op meer vragen vanuit het publiek, maar er was meestal maar tijd voor één of twee vragen in de laatste vijf minuten. Er waren enkele vragen die ik graag beantwoord had gezien door de componisten die de gastvrouw niet stelde. Iemand in het publiek zou die vraag waarschijnlijk ook hebben gesteld als die de kans had gekregen. De rest van het uur was echter best interessant om naar te luisteren. Alle gasten, behalve Marco Frisina, hadden hun eigen panel, waarvan de meeste erg interessant waren. Het is geweldig om te horen hoe een componist denkt over zijn werk en al zijn ervaringen deelt. Na het eerste uur kreeg de componist drie stiften (zwart, goud en zilver) en een vel papier waar hij, of de fan, de naam voor de handtekening kon schrijven terwijl de rest van de aanwezigen een lange rij gingen vormen en daarna kon de signeersessie beginnen. Ik vond deze opzet geweldig: er was persoonlijke ruimte voor de componist en de fan, die op die manier een paar woorden kon zeggen tegen de componist terwijl hij het maximum toegestane van drie CD-boekjes aan het signeren was. Na een blik richting een fototoestel, die altijd in de buurt was, was het de beurt aan de volgende in de rij. Het hele proces was een vrolijke ervaring waarbij iedereen lachte en plezier had met elkaar.

Het hoogtepunt voor mij was natuurlijk het vragenuurtje met John Powell. Ik bewonder hem als componist heel erg, en het was een genoegen om een paar snelle woorden met hem te mogen delen tijdens mijn signeersessie. De zaal zat vol met mensen, dus er was een extra regel ingesteld dat foto’s alleen tijdens het signeren zelf mocht gebeuren. Niemand van ons maakte hier een probleem van, omdat hij zo’n grote naam is in de filmmuziekindustrie. Nadat het volledige uur voorbij was, had de hele zaal hun handtekeningen gekregen en had Powell waarschijnlijk meer dan 300 cd-boekjes getekend. Het is een ervaring die ik niet snel zal vergeten.

Conclusie

Ik had goede verhalen gehoord over dit festival en toen ze John Powell als gast hadden aangekondigd, wist ik dat ik kaartjes moest kopen voor dit festival en een vlucht naar Spanje moest boeken. De hele sfeer van het festival was geweldig. Ik heb genoten van de concerten, de stad en de mensen. Maar vooral genoot ik van de gasten. De panels waar je de componisten kon ontmoeten en je CD’s kon laten ondertekenen waren fantastisch. Ik denk ook dat de panels een succes waren vanwege de geweldige bezoekers van dit festival. Iedereen stond geduldig te wachten om hun foto en handtekeningen te krijgen. Omdat iedereen wist dat hij of zij de kans zou krijgen om hun componisten persoonlijk te ontmoeten, stoorde ze de componisten niet te veel terwijl zij de concerten aan het bijwonen waren. Ik moet ook zeker de festivalgangers complimenteren. Er is een groep van ongeveer 20 Spaanse filmmuziekfans die bijna alle eerdere edities van dit festival hebben bijgewoond en ze hadden geen probleem om mij in hun groep op te nemen terwijl ik geen behoorlijk woord Spaans spreek. Naast de geweldige gesprekken, tapas en biertjes, waren ze ook erg behulpzaam om mij door het hele festival te begeleiden. Het festival zelf is erg goed georganiseerd, maar het had wel een klein nadeel: het was volledig in het Spaans. Dankzij deze festivalgangers, maar ook dankzij de website SoundtrackFest, wat een geweldige Engelse bron van informatie over dit festival was, had ik een geweldige tijd. Het is absoluut een festival waar ik op een dag naar terug wil keren.

Foto’s

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•