Read the article in English.

Een evenement waar ik elk jaar naar uitkijk is het Krakau Filmmuziekfestival. Ik bezoek dit evenement al sinds 2011, waaronder vorige maand voor de 16e editie. De Poolse stad Krakau biedt dan een reeks uitstekende concerten over meerdere dagen aan. Daarnaast nodigen ze ook bekende componisten uit op het festival, niet alleen om hun muziek uit te laten voeren, maar ook om ze deel te laten nemen aan meet and greets met fans. Dit jaar waren de gasten niemand minder dan Simon Franglen, Steven Price, Patrick Doyle en Nanita Desai. Verder is het festival ook een goede gelegenheid om bij te praten met mensen in de filmmuziekindustrie.

De concerten

26 mei: Kaczmarek2Cinema

Elk jaar is een van de concerten van het fesival gewijd aan Poolse componisten of Poolse cinema. Dit jaar was het concert Kaczmarek2Cinema vooral gewijd aan de Oscarwinnende componist Jan A.P. Kaczmarek. Helaas was de aanleiding voor dit concert niet vrolijk, want de 70-jarige Poolse componist is ernstig ziek en tijdens dit concert werd geld ingezameld voor zijn behandeling. Tijdens de eerste helft van de avond konden we luisteren naar muziek van andere componisten, geschreven voor verschillende soorten media, namelijk suites geschreven voor het computerspel The Medium, de film Broad Peak en de ‘metaverse’ ervaring Everdome. In deze helft van het programma werd ook de winnaar van de Poolse Best Soundtrack of the Year Award 2022 bekendgemaakt. De jury had gekozen voor EO, gecomponeerd door Pawel Mykietyn en de publieksprijs ging naar Bejbis, geschreven door Marek Napiórkowski.

De tweede helft van het concert was volledig gewijd aan de muziek van Kaczmarek. Wat ik zo fijn vind aan deze Poolse concerten is dat er altijd wel iets nieuws en onbekends te ontdekken is. Hoewel ik Kaczmarek’s werk voor Unfaithful en Finding Neverland ken, bevatte het concert ook veel werken die ik nog nooit eerder had gehoord en die de buitengewone bekwaamheid van de componist toonden. Het hoogtepunt van de avond was pianist Leszek Możdżer die achter de piano plaatsnam om op het thema van Finding Neverland te improviseren, zoals hij ook had gedaan voor de originele aftiteling. De muziek die hij ten gehore bracht paste perfect bij de treurige situatie waarin Kaczmarek zich bevindt. De componist kon het concert vanuit zijn ziekenhuisbed beluisteren en elke muzikant deed zijn best om hem wat verlichting te brengen met hun muziek.

26 mei: Echoes of Space

De FMF blijft openstaan voor experimenten en dit werd in deze editie naar een hoger niveau getild. Componist en geluidsgoeroe Gary Marlowe was gevraagd om een muzikale ervaring te creëren die niemand zou vergeten. Voor dit concert moesten we naar een kleiner theater aan de rand van de stad. Daar stond een podium met veel keyboards, een theremin, gitaren en grote stukken metaal, bedoeld voor percussie. Marlowe gaf samen met Laura B en Mirjam Skal een vermakelijk optreden, maar het hoogtepunt van de show waren voor mij de geluiden die ze produceerden. Niet alleen waren de synthy klanken opwindend en uniek, maar het geluid kwam overal vandaan in de zaal, omdat er rondom tientallen speakers waren geïnstalleerd.

Na het optreden van Marlowe werden we getrakteerd op een opname van een symfonische suite die Simon Franglen heeft geschreven voor “The Highest Art Space In The World” in Shanghai. Helaas, zoals vaak met nieuwe experimenten gaat, ging er halverwege iets mis, en om tijd te rekken ging Franglen het podium op om het verhaal achter het stuk te vertellen. Ondertussen konden de technici het probleem verhelpen en konden we het boeiende stuk van begin tot eind beluisteren.

27 mei: Space Gala

Dit concert was een van de grootste producties van deze editie, met een aantal bekende gasten: Simon Franglen, Steven Price en Nanita Desai, maar de avond begon met muziek van de inmiddels overleden Jóhann Jóhannsson. Twee van zijn stukken, Sicario en Arrival, werden uitgevoerd onder leiding van zijn collaborateur Anthony Weeden. Daarna kwam Diego Navarro het podium op om zijn muziek voor Mara la Luna en de rest van het programma te dirigeren. Het daaropvolgende stuk was een medley met allerlei soorten muziek van Desai. Ze was ook jurylid voor de FMF Young Talent Award, die gewonnen werd door Szymon Sutor, die een indrukwekkend stuk schreef voor een scène uit 14 Peaks: Nothing Is Impossible. De scène had niet veel dialoog en gebeurtenissen, waardoor het schrijven van muziek geen gemakkelijke taak was. De eerste helft van het concert eindigde met een voortreffelijke suite uit Gravity van Steven Price.

Na de pauze kondigde Cliff Martinez op het scherm een suite uit Solaris aan, omdat hij zelf helaas niet op het festival aanwezig kon zijn. Elk jaar wordt er een nieuwe FMF Ambassadeur bekend gemaakt, en dit jaar ging die prijs naar Maggie Rodford, al tientallen jaren een icoon in de filmindustrie. Haar goede vriend Patrick Doyle feliciteerde haar op het scherm voordat zijn muziek uit Thor ten gehore werd gebracht.

Na het beluisteren van Benjamin Wallfisch’ Hidden Figures was het tijd voor het hoogtepunt van het festival: een 17 minuten durende suite met de muziek van Avatar: The Way of Water. Om die fantastische score te kunnen horen met een volledig orkest en koor, samen met beelden uit de film, resulteerde in een welverdiende staande ovatie, waarmee deze geweldige avond werd afgesloten.

28 mei: E.T. Live in Concert

Het festival probeert ook elk jaar een concert voor kinderen te organiseren en deze keer was het een vertoning van E.T. the Extra-Terrestrial met een live orkest. Ik had de film al jaren niet meer gezien, dus het was een heerlijke ervaring om hem opnieuw te bewonderen, met de nadruk op de magnifieke score van John Williams. Zijn muziek voor die film is een geweldig voorbeeld van thema-integratie in een film. De film was nagesynchroniseerd in het Pools, maar had als bonus Engelse ondertiteling, dus ik werd opnieuw geconfronteerd met het geweldige ‘p-breath’ woord dat Elliott in de film tegen zijn broer zegt.

29 mei: The Music of Patrick Doyle

Het laatste concert van het festival, omdat het Hans Zimmer Live concert niet doorging vanwege een soort van infectie van Zimmer zelf, was een concert volledig gewijd aan de muziek van Patrick Doyle. Wat dit concert voor mij uniek maakt, is dat ik, ondanks dat ik dit festival al vele jaren bezoek, nog nooit Krakau heb hoeven verlaten voor een show, maar dit concert werd gehouden in de fantastische moderne concertzaal van het Polish National Radio Symphony Orchestra in Katowice, dat een uur rijden ten noordwesten van Krakau ligt.

Er werd die avond een breed scala aan muziek van Doyle gepresenteerd, uitgevoerd door het Polish National Radio Symphony Orchestra, dat onder leiding stond van Dirk Brossé, zijn tweede dirigentenklus tijdens dit festival. Ik ben me volledig bewust van de briljante muziek die Doyle voor films heeft geschreven, maar tijdens deze avond konden we ook naar wonderschone klassieke muziek van hem luisteren, die ik nog niet eerder had gehoord. Doyle ontving tijdens dit concert ook de Kilar Award en zeker na het meemaken van dit concert was dat welverdiend.

Panels

Een van de fantastische dingen aan dit festival zijn de panels. Die bestaan uit mensen uit de filmindustrie die over hun ervaringen praten, maar soms zijn het meet and greet-sessies met de uitgenodigde componisten. Sommige van de panels waren in het hoofdkwartier van het festival op het centrale plein van Krakau, maar andere waren buiten in de zon bij een winkelcentrum buiten het centrum voor een groter publiek. Zoals gewoonlijk waren ze heel informatief en gaven ze de fans de kans om op de foto te gaan met, en een handtekening te bemachtigen van een van hun favoriete componisten.

Conclusie

Zoals gezegd ga ik al meer dan tien jaar naar dit festival en heb het elk jaar weer geweldig naar mijn zin. Wat ik zo fijn vind, is dat het festival liefhebbers van filmmuziek kennis kan laten maken met briljante filmmuziekconcerten. Elk jaar ontmoet ik mensen die voor het eerst naar Krakau komen, vanuit de hele wereld, inclusief Zuid-Amerika dit jaar. Dit jaar heb ik ook nieuwe mensen uit Nederland overgehaald om mee te gaan en ik ben dan ook trots als ik hun vrolijke gezichten zie. Als je dit verslag leest en het je jaloers maakt, waarom ga je dan volgend jaar niet met ons mee voor de editie van 2024?

Foto’s