Het jaar 2023 ligt officieel achter ons; voor de meesten van ons betekent dat een nieuw begin, maar voor een recensent zoals ik betekent het iets anders: ik moet me concentreren op het vinden van de beste soundtracks die dat jaar zijn uitgekomen. Daarom heb ik een compactere recensie geïntroduceerd op de site, zogenoemde Spotlights. Deze kleinere recensies zijn een geweldige manier om verscheidene soundtracks de aandacht te geven terwijl ik zoveel mogelijk scores kan beluisteren om de degene die ik gemist heb in te halen.
Aquaman and the Lost Kingdom – Rupert Gregson‐Williams
De film Aquaman werd samen met de bijbehorende filmmuziek goed ontvangen, wat een uitstekende reden is om Rubert Gregson-Williams terug te vragen om de muziek voor het vervolg Aquaman and the Lost Kingdom te schrijven. Net als bij de vorige soundtrack zijn er verschillende soorten klankbeelden in de muziek verwerkt en met de focus op orkest en elektronische geluiden wordt benadrukt dat Aquaman een band heeft met zowel het vasteland als de futuristische onderwaterbeschaving. Voor de muziek richtte Gregson-Williams zich opnieuw sterk op bestaande thematische ideeën. Het thema voor Black Manta krijgt in deze film meer speeltijd en wordt flink uitgebreid. Ook het thema voor de moeder keert terug en wordt meer een familiethema. Er zijn ook nieuwe thematische ideeën, waaronder een voor het onheilspellende Lost Kingdom, met massieve elektronische geluiden en een koor. Over het geheel genomen is dit een uitstekende voortzetting van Gregson-Williams’ eerste score voor Aquaman. Het voegt echter niet veel nieuws toe, maar dat hoeft ook niet, want veel personages en ideeën bleven hetzelfde als in de vorige film.
De Oneindige Slijmfilm – Jeffrey Van Rossum and Thomas Van Der Burg
Orkestrale scores voor Nederlandse media zijn vrij zeldzaam, maar gelukkig verschijnen ze af en toe toch, zoals het geval is bij De Oneindige Slijmfilm. Blijkbaar zijn gezinsvriendelijke avonturenfilms, zoals De Piraten van Hiernaast, bij uitstek geschikt voor dat soort filmmuziek. De muziek voor De Oneindige Slijmfilm is geschreven door Jeffrey van Rossum en Thomas van der Burg, die ik al diverse malen heb ontmoet, en ik ben erg blij dat ze deze opdracht hebben gekregen. Ze konden niet alleen de muziek schrijven voor een film die in de bioscoop draait, maar ze hebben er ook een prachtige score voor geschreven, met, zoals gezegd, behoorlijk wat orkestrale elementen, gebaseerd op een simpel maar elegant hoofdthema. Ik hoop dat deze opdracht het begin is van een vruchtbare samenwerking voor nog veel meer films.
The Boy and the Heron – Joe Hisaishi
De eerste filmmuziek die een fysieke emotionele reactie opriep terwijl ik ernaar luisterde was Joe Hisaishi’s filmmuziek voor de Hayao Miyazaki film Mononoke Hime. Ik werd dan ook enthousiast toen ik hoorde dat Miyazaki zijn pensioen aan de kant heeft gezet om de film The Boy and the Heron te maken, met nogmaals de muziek van Hisaishi. Het mag geen verrassing zijn dat de muziek adembenemend is, en al een nominatie voor een Golden Globe op zak heeft, wat zijn eerste nominatie voor een grote westerse prijs is. Het is daarnaast ook heel anders dan de eerdere muziek die Hisaishi voor deze gerespecteerde regisseur heeft geschreven. De muziek bevat nog steeds de buitengewoon mooie melodieën waar Hisaishi bekend om staat, maar de muziek klinkt wat donkerder en minder onschuldig. Ik zou niet teleurgesteld zijn geweest als de muziek een van de grote westerse prijzen had gewonnen, want het is opzienbarende filmmuziek.
Blue Eye Samurai – Amie Doherty
Een van mijn verrassingen dit jaar was de muziek voor de Netflix-serie Blue Eye Samurai van Amie Doherty. Deze animatieserie gaat over een samoerai die blauwe ogen heeft geërfd van een westerse vader. De muziek die Doherty voor deze serie heeft geschreven is behoorlijk indrukwekkend, met een schitterende mix van oosterse invloeden en orkestrale klanken om beide werelden van de afstamming van de samoerai te benadrukken. Wat in de muziek opvalt zijn de emotionele lijnen die gespeeld worden door instrumenten uit beide werelden: ze doen me denken aan filmmuziek zoals The Last Samurai van Hans Zimmer. Ik vind het ook mooi dat Doherty de nadruk legt op oosterse drums voor de vechtscènes. Als je geïnteresseerd bent om naar de muziek te luisteren, raad ik beide suites aan, “Blue Eye Samurai (Mizu Suite)” en “Akemi’s Theme (Suite)”, maar daarna zul je waarschijnlijk ook vast naar alle andere nummers willen luisteren.
