eSWay Awards: De Beste Soundtracks van 2022

Read the article in English.

2022 is een jaar van tegenstellingen geweest, waarin de coronaproblematiek uit onze persoonlijke leefomgeving begon te verdwijnen. Het jaar begon met Nederland nog steeds in lockdown, maar een paar maanden later bezocht ik weer volledig uitverkochte concerten in arena’s, beginnend met Hans Zimmer Live in Amsterdam. De meesten van ons konden hun leven weer gewoon oppakken, maar toch zijn er dingen veranderd. Eén van de veranderingen is dat ik niet meer zo vaak de bioscoop bezoek als in mijn tijd voor corona. De belangrijkste reden daarvoor was dat het niet meer zo nodig was. Ik kon veel uitstekende soundtracks tot mij nemen zonder mijn huis te hoeven verlaten. De meeste televisieseries zijn nu beschikbaar zijn op streamingdiensten en ook veel films hebben inmiddels hun weg gevonden naar die platforms, wat resulteerde in veel recensies van interessante muziek die ik niet in de bioscoop heb ervaren.

Gelukkig bleef ik niet alleen thuis om series in mijn woonkamer te bekijken en kon ik in 2022 weer een aantal geweldige concerten bijwonen, zowel binnen als buiten Nederland. Drie hoogtepunten springen eruit, waarvan er twee concerten zijn die beide in het teken stonden van een briljante componist: Het concert van John Powell in Polen en The Nightmare Before Christmas in Londen met Danny Elfman op het podium. Het derde hoogtepunt was Through Composers’ Eyes, dat ik vorige maand heb bijgewoond en dat evenement was een van de beste filmmuziekconcerten die ik de afgelopen jaren in Nederland heb meegemaakt. Ik schrijf graag soundtrackrecensies, maar weer concertverslagen kunnen maken is een zeer welkome afwisseling.

In 2022 heb ik 30 soundtrackrecensies geschreven en verslag gedaan van 13 concerten en festivals. Deze had ik niet kunnen schrijven zonder de hulp van een groep vrienden, die mij al vele jaren helpen door mijn werk te corrigeren en mij van behulpzaam advies te voorzien:

Ik ben hen zeer dankbaar; zonder hen zou ik niet zo trots zijn geweest op de inhoud die op Soundtrackwereld te vinden is.

Het is tijd om mijn aandeel aan 2022 af te sluiten, met het laatste wat ik jullie nog verschuldigd ben, namelijk de presentatie van Soundtrackwereld’s “eSWay Awards” van 2022! Het zijn mijn awards om te belonen wat ik denk dat het beste is wat 2022 te bieden had op het gebied van soundtracks.

Daar is ie dan: mijn favoriete soundtrack van het jaar. De muziek voor de Japanse Netflix-animatie Bubble is hoogstwaarschijnlijk een soundtrack waar je nog nooit eerder van hebt gehoord en dit is waarom ik zo van soundtracks hou. In alle delen van de wereld vind je de meest schitterende scores, geschreven voor diverse media. Ik voel me meestal aangetrokken tot melodieuze scores, met een voortreffelijke thema-integratie die niet alleen perfect bij een scène past, maar ook het medium naar een hoger niveau tilt. Er zijn extra bonuspunten te verdienen als de muziek een herkenbaar en uniek klankbeeld door de hele film heeft. Dit jaar voldeden veel soundtracks aan die omschrijving, zoals The Lord of the Rings: The Rings of Power, The Batman en A Plague Tale: Requiem, maar Bubble deed het allemaal net iets beter. Het is een soundtrack die me is bijgebleven, met de zangeres die de noten van het hoofdthema zingt en het slappen op de basgitaar die de geweldige actiemuziek van de parkourscènes in de film ondersteunt. Het is van begin tot eind een meesterwerk.

Er kwamen in 2022 veel uitzonderlijke scores uit voor verschillende media en bovenaan veel categorieën is één naam te vinden: Bear McCreary. Zijn muziek voor de televisieserie The Rings of Power en het spel God of War Ragnarök zijn meesterwerken, die een perfecte integratie van thema’s in prachtige orkestrale scores laat horen. Daar blijft het niet bij; hij werkte mee aan de nieuwe seizoenen van The Walking Dead en Outlander en schreef leuke filmmuziek in jaren ’70 stijl voor de animatiefilm Paws of Fury. De meeste soundtracks die hij componeert zijn ronduit uitstekend, waardoor hij een van mijn favoriete componisten is en dit jaar staat hij helemaal bovenaan de lijst.

Zoals ik al in mijn recensie over de muziek voor de natuurfilm Wolf van Matthijs Kieboom aangaf, keek ik ernaar uit om de muziek voor die film te beluisteren omdat ik zijn score voor Wild geweldig vind. De soundtrack voor Wolf past perfect bij het verhaal dat de film wil vertellen. Het hoofdthema is een genot en is meesterlijk geïntegreerd in een meer serieuze en nuchtere score dan de muziek voor Wild is. Kieboom begrijpt natuurfilms bijzonder goed en kan er daarom een perfecte score voor schrijven.

Er zijn verschillende carrièrepaden  die tot een doorbraak voor een componist kunnen leiden. Het is mogelijk om er een te worden door een perfecte score te schrijven in het begin van een professionele carrière of door een muzikant in een band te zijn die muziek is gaan schrijven voor media, maar in dit geval gaat het om een componist die al lange tijd soundtracks in eigen land heeft geschreven en uiteindelijk internationale erkenning heeft gekregen door een meesterwerk te componeren voor een vooraanstaand mediaproject voor een internationaal publiek. In 2022 was dit het geval voor de Egyptische componist Hesham Nazih, die de muziek schreef voor de Marvel televisieserie Moon Knight, een uitstekende score die orkestrale elementen combineert met Arabische invloeden en bovendien een briljant hoofdthema heeft.

Een van de redenen waarom Hesham Nazih de eSWay Award voor Doorgebroken Componist van het Jaar mag ontvangen, is dat ik de muziek voor Moon Knight beschouw als de beste muziek die in 2022 voor televisie is geschreven. Het is een perfect voorbeeld van het naar een hoger niveau tillen van een serie door de beste muzikale ondersteuning. Voor mij overtreft het zelfs de perfecte score die Bear McCreary schreef voor The Rings of Power. Het was voor mij moeilijk kiezen tussen deze twee scores, maar Moon Knight voegde nog net wat meer vernieuwende elementen toe aan de muziek.

De trend van eindigen op de tweede plaats zet zich voort voor Bear McCreary in de videogame-categorie. Zijn werk voor God of War Ragnarök is meesterlijk en is een fantastische voortzetting van de muziek die hij voor voorganger God of War schreef. De Franse componist Olivier Derivière deed iets soortgelijks door een prachtige soundtrack te schrijven voor A Plague Tale: Requiem. Maar daarentegen door het Estse koor te gebruiken en samen met agressief cellospel aan de muziek toe te voegen, wordt een extra emotionele laag toegevoegd aan het vervolg van het verhaal van het eerste spel. Een ander criterium voor mij voor een uitstekende score is dat men zonder beelden uit het medium van de muziek kan genieten en dit wordt prachtig gedemonstreerd door een live concert met de muziek uit het spel.

Mijn keuze voor de Beste Muziekcompositie van het Jaar wijkt af van wat ik traditioneel zou hebben gekozen. Meestal wordt dit het nummer dat ik in een bepaald jaar het meest gedraaid heb. Dat zou “BATTLEKOUR” uit Bubble, “Naru’s Way” uit Prey of het hoofdthema uit A Plague Tale: Requiem sterke kandidaten maken om deze categorie te winnen, maar toen zag ik Avatar: The Way of Water in de bioscoop. De soundtrack die Simon Franglen schreef voor de nieuwe Avatar film is uitstekend, maar andere scores uit 2022 resoneerden meer bij mij om in de prijzen te vallen, met uitzondering van het hoofdthema uit de film. Ik vind de melodie van het thema voortreffelijk, en de belangrijkste reden is dat de oorsprong ervan ligt in het emotionele lied “The Songcord“, zoals het in de film wordt gezongen door Zoe Saldana.

John Powell was decennia geleden een meester in het schrijven van verbluffende actiesoundtracks en zijn overgang naar het schrijven van geweldige scores voor voornamelijk animatiefilms maakte hem een van de beste filmmuziekcomponisten in de industrie. Hij schrijft maar een paar soundtracks per jaar en heeft al lang geen muziek voor een dramatische thriller geschreven. Zijn muziek voor Don’t Worry Darling is donker en onheilspellend om het mysterieuze verhaal perfect te ondersteunen. Het is niet de meest aangename score om op zichzelf naar te luisteren, maar de ideeën die in de muziek worden gebruikt zijn uitstekend. De muziek toont ook de vaardigheid van een meester in het schrijven van filmmuziek, die originaliteit aan een score kan toevoegen.

Deze categorie is de moeilijkste om kandidaten voor te vinden, aangezien ik niet veel komedies kijk. Ik heb naar enkele geweldige soundtracks voor komedies uit 2022 geluisterd, zoals The Lost King van Alexandre Desplat en See How They Run van Daniel Pemberton, maar degene die er voor mij het meest uitsprong was de muziek voor Catherine Called Birdy, geschreven door Carter Burwell. Hij schreef een heerlijke soundtrack bestaande uit veel stukken waarop alleen zangers te horen zijn. Het is waarschijnlijk geen nieuw concept, maar ik heb de afgelopen jaren niet naar zo’n score geluisterd. Ik vind dit idee om de menselijke stem centraal te stellen in de muziek geweldig en ik wil het honoreren door de muziek voor Catherine Called Birdy de Beste Soundtrack voor een Komedie award te geven.

Als je me in 2021 had gevraagd of het mogelijk is om een complete soundtrack te maken op basis van een patroon van vier noten, waarvan er drie hetzelfde zijn, zou ik gelachen hebben. Als er echter één componist is die dat kan laten werken, is het Michael Giacchino, zoals hij heeft gedaan voor de muziek voor The Batman. De score bevat nog enkele andere geweldige thematische ideeën en het tweede thema voor Batman, dat zijn meer menselijke kant weergeeft, is ook verbluffend. Het is daarmee de perfecte score voor een duistere superheldenfilm.

Er hoeft maar weinig te worden toegevoegd aan wat ik al zei over Bubble als Beste Soundtrack van 2022. Ik wil alleen maar zeggen dat als je op zoek bent naar uitstekende muziek voor animatiefilms, je je dan moet verdiepen in de muziek die in Japan wordt gemaakt. Hiroyuki Sawano is een uitmuntende componist, die ook de muziek voor de anime Attack on Titan heeft geschreven, maar er zijn veel meer componisten in Japan die fascinerende soundtracks kunnen schrijven.

Naast de prijs voor Beste Soundtrack voor Nederlandse Media wint Wolf ook die van Beste Documentaire. In 2022 zijn er enkele wonderlijke soundtracks geschreven voor documentaires, waaronder de muziek voor Onze Natuur van Dirk Brosse en Polar Bear van Harry Gregson-Williams, maar de muziek voor Wolf was uiteindelijk net iets beter. Misschien ben ik als Nederlander bevooroordeeld, maar ik ben duidelijk niet de enige die van zijn muziek houdt, aangezien deze ook genomineerd is voor Best Original Score for a Documentary voor de IFMCA Awards van 2022.

De Beste Soundtrack Side Project award wordt niet elk jaar uitgereikt, maar soms wordt er een ongelooflijk muzikaal project uitgebracht dat nauw aansluit bij soundtracks. Ik geef toe dat de naam van de award is niet de meest briljante is, maar hij past perfect bij de categorie. Ik wil dit jaar deze prijs toekennen aan Traveler – A Journey Symphony, een magnifiek muzikaal project gecomponeerd door Austin Wintory. Deze herbewerkte muziek voor het spel Journey, uitgevoerd door het London Symphony Orchestra, is echt een meesterwerk en het is een verfrissend nieuwe kijk op de muziek van een al perfecte score.